Α.- Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ
Συνηθίζουμε να αναφερόμασθε διαρκώς στην οικονομική κρίση. Πλην όμως, η οικονομική κρίση είναι μία μόνο πτυχή μίας ευρύτερης κρίσης, η οποία είναι καί πολιτική, καί κοινωνική καί πολιτισμική. Κάθε μία πτυχή αυτής τής μεγάλης κρίσης τροφοδοτεί και οξύνει τις υπόλοιπες πτυχές της. Ως εκ τούτου, για να αντιμετωπισθεί η οικονομική κρίση πρέπει, όχι μόνο να ανευρεθούν τα αίτιά της στο οικονομικό μοντέλο, το οποίο έχει κυριαρχήσει παγκοσμίως, με τις ιδιαίτερες εκφάνσεις του στην Ελλάδα, αλλά και να αντιμετωπισθούν παράλληλα και οι υπόλοιπες πτυχές τής συνολικής κρίσης, οι οποίες είναι αλληλένδετες και αλληλοτροφοδοτούμενες.
Η οικονομική κρίση ή κρίση χρέους δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Είναι διεθνές φαινόμενο, το οποίο πλήττει όλες ή τις περισσότερες χώρες τού κόσμου, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο. Την κρίση αυτή την παράγει το σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο έχει σε τέτοιο βαθμό διασυνδεθεί ανά τον κόσμο, ώστε ό,τι συμβαίνει στην οικονομία μίας χώρας ή σε οποιαδήποτε τράπεζά της να επηρρεάζει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και το σύνολο σχεδόν τών χωρών (π.χ. Lehman Brothers, Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία. Ισπανία, κλπ.). Είναι κρίση τού παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος, το οποίο λειτουργεί ανεξέλεγκτα, παράγοντας φαινόμενα διαφθοράς και κακοδιαχείρισης, τα οποία, όχι μόνο δεν τιμωρούνται, αλλά και επιβραβεύονται με την διαρκή και άνευ όρων επαναχρηματοδότηση τών χρεοκοπημένων τραπεζών, με αντίστοιχη μεταφορά τών χρεών τους στις πλάτες τών λαών. Οι ίδιοι δε άνθρωποι, οι οποίοι δημιούργησαν την κρίση, όχι μόνο δεν τιμωρούνται, αλλά και καλούνται να διαχειριστούν την κρίση και τον πακτωλό τών χρημάτων, τα οποία δίδονται για την επαναχρηματοδότηση τών τραπεζών. Η κρίση οφείλεται, επίσης, στην ανισοκατανομή τού παγκόσμιου παραγόμενου πλούτου και τής συσσώρευσής του «σε λίγα χέρια».
Ωστόσο, αυτή η παγκόσμια οικονομική κρίση έλαβε τεράστιες διαστάσεις στη χώρα μας, λόγω τού γεγονότος, ότι η χώρα μας αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει ιδιαιτερότητες σε σχέση με άλλες χώρες, αλλά και πολλαπλή κρίση, όπως προανέφερα, πέραν τής οικονομικής, δηλαδή πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική. Σ’ό,τι, λοιπόν, αφορά ειδικώς στην οικονομική κρίση στη χώρα μας τα βασικά αίτιά της, πέραν τών όσων προανέφερα, τα οποία ισχύουν για όλες τις χώρες, είναι, κατά την άποψή μου, και τα ακόλουθα:
Η Ελλάδα, από την είσοδό της στην Ε.Ο.Κ. (νυν Ευρωπαϊκή Ένωση), ουδέποτε αξιοποίησε τα θετικά αυτής τής εισόδου, διότι υπήρξαν και θετικά. Αντιθέτως, το ανεπαρκέστατο και απολύτως εξαρτημένο πολιτικό προσωπικό τής χώρας μας, όπως εκφραζόταν, κυρίως από τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα εξουσίας, κατασπατάλησε τις διαρκείς επιδοτήσεις, τα «πακέτα στήριξης» και όλες εν γένει τής χρηματοδοτήσεις από την Ε.Ο.Κ και την Ε.Ε. Αναπτύχθηκαν κομματικοί στρατοί, οι οποίοι καταλήστευσαν τον δημόσιο πλούτο. Αυτό το ίδιο και αναπαραγόμενο πολιτικό προσωπικό ουδέποτε αξιοποίησε τις δυνατότητες διαπραγμάτευσης, που είχε η χώρα μας εντός τής Ε.Ο.Κ. και τής Ε.Ε., προκειμένου να επιτύχει τα μέγιστα οφέλη για τη χώρα μας. Υπενθυμίζω τη δυνατότητα ασκήσεως τού βέτο, την οποία είχε και εξακολουθεί να έχει, ως «διαπραγματευτικό χαρτί». Ως εκ τούτου, μόνο ως κακόγουστο αστείο ακούγονται από το ίδιο αναπαραγόμενο και ανίκανο πολιτικό προσωπικό οι σημερινοί ισχυρισμοί περί επαναδιαπραγμάτευσης.
Αντί, λοιπόν, να αξιοποιηθούν οι όποιες ευκαιρίες υπήρχαν από την είσοδο τής Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ. για την ανάπτυξή της και για την μακροπρόθεσμη – σταθερή ευημερία τού λαού μας, χρησιμοποιήθηκαν, δυστυχώς, για την εξυπηρέτηση ενός μεγάλου κομματικού στρατού και για τον προσωπικό πλουτισμό συγκεκριμένων ατόμων. Αντίστοιχα φαινόμενα υπήρξαν και με το περίφημο σχέδιο Μάρσαλ αμέσως μετά την απελευθέρωση τής χώρας μας από τον ναζιστικό και φασιστικό ζυγό.
Όλες αυτές τις προηγηθείσες δεκαετίες εγκαταλείφθηκε η εγχώρια παραγωγή. Η Έλλάδα, μία ορεινή και ελαιοπαραγωγός χώρα, έφθασε στο σημείο να εισάγει πέτρες από την Αλβανία και λάδι από ….. τη Γερμανία! Έφθασε, επίσης, στο σημείο να μην είναι σε θέση να θρέψει τον πληθυσμό της. Όλα σχεδόν εισάγονται και ελάχιστα παράγονται στη χώρα μας. Παράλληλα, βιώσαμε τη σταδιακή και, σχεδόν, πλήρη αποβιομηχάνισή της, το ξεπούλημα τής δημόσιας περιουσίας, η οποία δολίως αφέθηκε αναξιοποίητη «να ρημάζει», ώστε η σημερινή άθλια κατάστασή της να χρησιμοποιηθεί αργότερα, ως άλλοθι, για το ξεπούλημά της (χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις τών ολυμπιακών έργων και τού πρώην αεροδρομίου τού Ελληνικού). Σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί η ανάπτυξη ενός μοντέλου – προτύπου ζωής τού νεοέλληνα, ο οποίος ζει με δανεικά (να θυμηθούμε τις τράπεζες, οι οποίες, ούτε λίγο ούτε πολύ, μάς κυνηγούσαν να μάς δώσουν διαφόρων ειδών δάνεια και πιστωτικές κάρτες, αλλά και την τότε πολιτική ηγεσία να προτρέπει τούς πολίτες να «παίξουν» τα χρήματά τους στο Χρηματιστήριο). Η Ελλάδα γέμισε από νεόπλουτους με καγιέν, τζιπ και κότερα. Παράλληλα με αυτόν τον αλόγιστο ατομικό δανεισμό, τον οποίο δολίως υπέθαλπε το άθλιο πολιτικοοικονομικό σύστημα τής χώρας, προωθούσε, επίσης δολίως, τον αλόγιστο κρατικό δανεισμό.
Όλα έγιναν μεθοδευμένα, συμπεριλαμβανομένης τής εισόδου μας στην Ευρωζώνη. Αυτή η ενέργεια ήταν η χαριστική βολή, διότι ενταχθήκαμε σε μία νομισματική ένωση, χωρίς να πληρούμε τις προϋποθέσεις, αλλά και παντελώς ανυπεράσπιστοι και απροετοίμαστοι. Ούτως ή άλλως, η Ευρωζώνη, όπως απεδείχθη, ήταν και είναι κάτι θνησιγενές, το οποίο καταστρέφει όσους εντάσσονται σ’αυτήν και κυρίως τις αδύναμες οικονομικά χώρες, όπως «φρόντισαν» μεθοδικώς να καταντήσουν την Ελλάδα. Σε κάθε περίπτωση, ο πλούτος τής χώρας λεηλατήθηκε όλα αυτά τα χρόνια και κατέληξε στις τσέπες τής ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας.
Από τα προαναφερθέντα προκύπτει, ότι την οικονομική κρίση ενίσχυσε, εάν δεν την προκάλεσε, η πολιτικοοικονομική ολιγαρχία, η οποία μονίμως και με κάθε μέσο κυριαρχούσε και κυριαρχεί στη χώρα μας. Κατέστρεψε την παιδεία τής χώρας, την αφαίμαξε οικονομικά, επέβαλε την αναξιοκρατία, τη φαυλοκρατία και τον κομματισμό, εξεδίωξε στο εξωτερικό άξιους ανθρώπους, καταδυνάστευσε και καταδυναστεύει όσους παρέμειναν εδώ, δίχασε και διχάζει τον ελληνικό λαό, καλλιέργησε τα πρότυπα τού νεοφιλελεύθερου ατόμου (αδίστακτου ατομιστή, χωρίς αρχές και χωρίς αίσθηση καταγωγής και κοινωνικής συνείδησης), κράτησε και κρατάει ανενημέρωτο, παραπληροφορημένο και αποχαυνωμένο τον ελληνικό λαό και μετέτρεψε τη χώρα σε αποθήκη ανθρώπων, Ελλήνων και ξένων, ως μελλοντικών εξαθλιωμένων δούλων, οι οποίοι θα αποτελέσουν το αυριανό φθηνό εργατικό δυναμικό. Τώρα, πλέον, το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο «ρίχνει» ψυχολογικά τον ελληνικό λαό, τον μειώνει και τον κατασυκοφαντεί, ώστε να αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα ό,τι χειρότερο μπορεί να υπάρξει για ένα λαό: Την πλήρη εξαθλίωση και υποδούλωσή του, αλλά και την τελική αφομοίωσή του.
Μελετώντας προσεκτικά την ιστορία θα διαπιστώσουμε, ότι η χώρα μας και ο λαός μας ουδέποτε τελικά απελευθερώθηκαν, εθνικά και κοινωνικά, τόσο το 1821, όσο και το 1944. Και οι δύο απελευθερωτικοί, εθνικά και κοινωνικά, αγώνες έμειναν ανολοκλήρωτοι. Υπενθυμίζω τη δολοφονία τού πρώτου κυβερνήτη τής Ελλάδας και την επιβολή τού Όθωνα και τής Βαυαροκρατίας, η οποία στηρίχθηκε στούς ντόπιους υπηρέτες της (Βαυαροκρατία ή Γερμανοκρατία τότε, όπως και τώρα). Έκτοτε, το ίδιο ξενόδουλο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο κυριαρχεί και επιβάλλεται. Μόνο μία απλή αναδρομή στη σύγχρονη πολιτική ιστορία τής χώρας θα καταδείξει, ότι οι ίδιες ισχυρές οικογένειες, πολιτικές και επιχειρηματικές, νέμονται την εξουσία στη χώρα. Πρόκειται περί πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας, η οποία στηρίζεται και στην εξωτερική ενίσχυση. Πρόκειται για συγκοινωνούντα δοχεία.
Β.- Η ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΜΕΤΩΠΟΥ
Η χώρα μας, ο λαός μας και η κοινωνία μας, αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις, υπό καθεστώς βαρύτατης οικονομικής υποδούλωσης και κοινωνικής εξαθλίωσης. Βιώνουμε ιστορικές στιγμές και οι συνθήκες είναι ιδιαιτέρως κρίσιμες. Οι εχθροί τής πατρίδας μας και τής κοινωνίας μας, εσωτερικοί και εξωτερικοί, επιδιώκουν την αποσάθρωση τού κοινωνικού ιστού, τη διάλυση τής κοινωνικής συνοχής, την εξάλειψη τής εθνικής συνείδησης και την κοινωνική και πολιτική διχόνοια τού λαού μας, δηλαδή ένα νέο εμφύλιο πόλεμο. Απώτερος στόχος τους είναι ο διαμελισμός τής χώρας μας και τής κοινωνίας μας, καθώς και η ολοκληρωτική υποδούλωση τού λαού μας, με τη συνακόλουθη οικονομική και κοινωνική εκμετάλλευσή του.
Έναντι αυτών τών δόλιων επιδιώξεων τών εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών πρέπει να αντιτάξουμε και να σφυρηλατήσουμε την ΕΝΟΤΗΤΑ του λαού μας και τής κοινωνίας μας. Δηλαδή ένα ΜΕΠΩΠΟ λαϊκό (ελληνικός λαός), εθνικό και πατριωτικό (ενεργοποίηση τών απανταχού Ελλήνων), αλλά και διεθνές (συσπείρωση τών λαών, οι οποίοι αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα). Απαραίτητη προϋπόθεση για την εξασφάλιση αυτής τής ΕΝΟΤΗΤΑΣ και τη συγκρότηση αυτού τού ΜΕΤΩΠΟΥ είναι η απαγκίστρωση τών πολιτών από ιδεολογικές προκαταλήψεις – δογματισμούς και αγκυλώσεις, οι οποίες οδηγούν σε φασιστικές συμπεριφορές, στην αδυναμία διαλόγου και συνεννόησης και, ως εκ τούτου, στο διχασμό τής κοινωνίας.
Υπενθυμίζω, ότι, επί δεκαετίες, επιτήδειες ηγεσίες όλων, σχεδόν, τών κομμάτων στην Ελλάδα χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν τις ιδεολογίες, προκειμένου να περιχαρακώνουν τούς ψηφοφόρους – οπαδούς τους και να διχάζουν τον ελληνικό λαό προς εξυπηρέτηση ιδιοτελών και κομματικών συμφερόντων. Εάν μάλιστα ανακαλέσουμε στη μνήμη ή εξετάσουμε «τον βίο και την πολιτεία» τών περισσοτέρων ηγεσιών όλων τών κομμάτων και πολλών επιφανών στελεχών τους, θα διαπιστώσουμε, ότι πρώτες αυτές παραβίαζαν και παραβιάζουν τις ιδεολογίες, τις οποίες φέρονται να υπηρετούν και να προπαγανδίζουν. Σε κάθε περίπτωση το τί είναι ο καθένας μας δεν προκύπτει από την ταμπέλα, την οποία βάζει ο ίδιος στον εαυτό του, αλλά από τις πράξεις του. Αυτές χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο, έναν πολίτη. Υπενθυμίζω, επίσης, ότι πολλοί είναι αυτοί, οι οποίοι αυτοχαρακτηρίζονται και αυτοπροβάλλονται, ως αριστεροί, αλλά διαβιούν ως καπιταλιστές – νεοφιλελεύθεροι και παράλληλα λειτουργούν φασιστικά. Εδώ ισχύει το γνωστό ρηθέν «αριστεροί στα λόγια και δεξιοί στην τσέπη». Επίσης, από την άλλη πλευρά, πολλοί αυτοπροβάλλονται, ως δεξιοί και πατριώτες, αλλά «ζουν» από το Κράτος (κρατιστές) και προδίδουν, στην πράξη, την πατρίδα τους (π.χ. βλ. επέμβαση – πραξικόπημα στην Κύπρο, παράνομοι διορισμοί κομματικών φίλων και συγγενών, σκάνδαλα Χρηματιστηρίου και SIEMENS, υπογραφή μνημονίων – δανειακών συμβάσεων, κλπ).
Σε κάθε περίπτωση, τον διχασμό τον έχει «πληρώσει» και εξακολουθεί να τον «πληρώνει» ακριβά η χώρα μας, ο λαός μας και η κοινωνία μας. Οι ιδεολογίες, «αριστερές» ή «δεξιές», δεν πρέπει να δαιμονοποιούνται, αλλά και δεν πρέπει να «θεοποιούνται» και να εξιδανικεύονται. Εξάλλου, οι ιδεολογίες δεν πρέπει να είναι κάτι στατικό, διότι οι κοινωνίες δεν είναι στατικές, αλλά εξελίσσονται. Με την πάροδο τών ετών ανακύπτουν νέες ανάγκες και νέα πρόβληματα, στα οποία πρέπει να δίδονται οι αντίστοιχες λύσεις από ιδεολογίες, οι οποίες «παρακολουθούν» την κοινωνική εξέλιξη και προσαρμόζονται αναλόγως. Ουδείς, επίσης, δύναται αξιόπιστα να ισχυριστεί, ότι η ιδεολογία, την οποία φέρεται να υπηρετεί, είναι τέλεια και αποτελεί πανάκεια για κάθε κοινωνικό πρόβλημα. Κάθε ανθρώπινο δημιούργημα, όπως είναι και οι πολιτικές ιδεολογίες, έχουν ελαττώματα, δεν είναι τέλειες και χρήζουν βελτιώσεως και προσαρμογής. Ζήσαμε την κατάρρευση τών κομμουνιστικών καθεστώτων και τού υπαρκτού σοσιαλισμού και τώρα βιώνουμε την κρίση τού καπιταλισμού. Πρέπει, λοιπόν, να δούμε τί έχει φταίξει σ’αυτές τις ιδεολογίες και στον τρόπο εφαρμογής τους και να δώσουμε τις κατάλληλες λύσεις, χωρίς προκαταλήψεις και φανατισμούς. Αυτά (προκαταλήψεις και φανατισμοί) μάς κατέστρεψαν στο παρελθόν και αυτά θα μάς καταστρέψουν στο μέλλον, εάν δεν αλλάξουμε νοοτροπία.
Ωστόσο, η σφυρηλάτηση τής ΕΝΟΤΗΤΑΣ και η συγκρότηση τού ΜΕΤΩΠΟΥ δεν θα είναι εύκολη υπόθεση για τούς ακόλουθους λόγους:
1. Το ξενόδουλο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο είναι βαθειά ριζωμένο στη χώρα μας και έχει όλα τα μέσα για να υποστηριχθεί (χρήμα, εξωτερική στήριξη ΜΜΕ, κλπ). Παράλληλα, έχει αλώσει όλα τα συνδικαλιστικά και θεσμικά όργανα.
2. Με ευθύνη όλων τών κομμάτων (αναφέρομαι στις ηγεσίες τους), ο λαός έχει χάσει την εμπιστοσύνη του προς τούς πολιτικούς. Η διάσταση λόγων και πράξεων είναι η πρώτη αιτία. Δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός από την πολιτική αναξιοπιστία. Η δεύτερη αιτία είναι η ανέξοδη κριτική, χωρίς αυτή να συνοδεύεται από σοβαρές – αξιόπιστες αντιπροτάσεις. Εκεί «χάθηκε το παιχνίδι» τών εκλογών για τις αντιμνημονιακές δυνάμεις (αριστερές και δεξιές). Με ευθύνη, επίσης, τών ηγεσιών τών κομμάτων πολλές λέξεις, συνθήματα και ιδεολογίες έχουν απωλέσει το νόημά τους και έχουν φορτισθεί με αρνητικό πρόσημο.
3. Ο λαός δεν είναι ενημερωμένος. Αντιθέτως είναι παραπληροφορημένος και διχασμένος.
4. Οι ηγεσίες όλων τών κομμάτων, μέχρι στιγμής, αντιπαλεύονται την ΕΝΟΤΗΤΑ τού λαού και τη συγκρότηση ενός ΜΕΤΩΠΟΥ, για διαφορετικούς, αλλά ιδιοτελείς – κομματικούς λόγους η καθεμία. Σε κάθε περίπτωση, υπερισχύει το στενό κομματικό συμφέρον από το κοινό συμφέρον.
5. Το ξενόδουλο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο έχει διαμορφώσει, επί δεκαετίες, έναν τύπο πολίτη, ο οποίος είναι παθητικός δέκτης και λειτουργεί ατομικά – ατομικιστικά και όχι ομαδικά – κοινωνικά.
6. Η Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες χώρες, οι οποίες αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα, συνορεύει με κράτη, τών οποίων οι ηγεσίες (δεν αναφέρομαι στους λαούς) ήταν και είναι παραδοσιακά εχθρικές προς την χώρα μας και επιβουλεύονται την εδαφική ακεραιότητά της.
Έναντι, λοιπόν, τών παραπάνω δυσχερειών ευλόγως ανακύπτει το ερώτημα: πώς δύναται να σφυρηλατηθεί η ΕΝΟΤΗΤΑ και να συγκροτηθεί ένα ευρύ και ισχυρό ΜΕΤΩΠΟ; Οι προϋποθέσεις συγκροτήσεώς του είναι οι ακόλουθες:
1. Να δοθεί ένα τέλος στις ιδεολογικές ταμπέλες, στις ιδεολογικές προκαταλήψεις – αγκυλώσεις και στους ιδεολογικούς δογματισμούς – φανατισμούς. Η όποια ιδεολογία θα καθορίζεται, στην πράξη, από τούς στόχους τού ΜΕΤΩΠΟΥ, οι οποίοι στόχοι πρέπει να συμπυκνώνουν κοινές θέσεις και επιδιώξεις τής συντριπτικής πλειοψηφίας τών Ελλήνων πολιτών.
2. Να δοθεί ένα τέλος στις ατέρμονες θεωρητικές και ιδεολογικές συζητήσεις – αναζητήσεις, οι οποίες αποτελούν το άλλοθι τις απραξίας κάποιων κομματικών σχηματισμών, κυρίως αριστερής προελεύσεως. Πρέπει να υπάρξει, επιτέλους, ένα σχέδιο πολιτικής και κοινωνικής δράσης, το οποίο θα μελετηθεί και θα υλοποιηθεί μεθοδικά και αξιόπιστα. Χρειάζεται άμεση στόχευση και άμεση πολιτική και κοινωνική δράση.
3. Να διατυπωθούν, κατόπιν σοβαρής μελέτης και συζήτησης, ξεκάθαρες θέσεις και στόχοι, αλλά και οι τρόποι υλοποιήσεώς τους. Απαιτείται η δημιουργία πλήρους και αξιόπιστου προγράμματος, το οποίο θα προέλθει από βαθειά γνώση τών προβλημάτων και μελέτη τού τρόπου αντιμετωπίσεώς τους. Στα πλαίσια αυτά απαιτείται η αξιοκρατική συγκρότηση ομάδων εργασίας. Σε κάθε περίπτωση, σημαντικό είναι να τονιστεί, ότι πέραν τών σχεδίων και τών προγραμμάτων, πρέπει, ως λαός, να έχουμε ένα ΟΡΑΜΑ. Αυτό δίνει ελπίδα και κινητοποιεί τούς λαούς. Αυτό τούς δίνει δύναμη. Πρέπει, λοιπόν, να δοθεί ένα νέο ΟΡΑΜΑ (κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό) στον ελληνικό λαό.
4. Προσέγγιση όλων τών πολιτών, με ειλικρίνεια και χωρίς προκαταλήψεις, προκειμένου να πεισθούν για την ορθότητα τών στόχων και τών θέσεων τού ΜΕΤΩΠΟΥ. Όποιος γνωρίζει ένα θέμα και είναι καλοπροαίρετος έχει τη δυνατότητα να πείσει, ενδεχομένως και τον πιο κακοπροαίρετο και δύσπιστο, συνομιλητή του. Ο δημοκρατικός διάλογος, με επιχειρήματα και χωρίς προκαταλήψεις, επιλύει κάθε πρόβλημα και αίρει αμφιβολίες και αμφισβητήσεις. Το πρόβλημα μέχρι σήμερα ήταν και είναι, ότι αμαθείς ή ημιμαθείς πολιτικοί και στελέχη κομμάτων, τα οποία φέρονται να γνωρίζουν τα πάντα και να αναπαράγουν «ξύλινο» κομματικό λόγο, απωθούσαν και απωθούν τούς πολίτες. Η αμάθεια βλάπτει, αλλά και η ημιμάθεια είναι χειρότερη τής αμάθειας.
5. Συνέπεια λόγων και πράξεων και σεβασμός στην ιστορική αλήθεια, ακόμη και όταν δεν μάς εξυπηρετεί. Μόνο έτσι θα είμαστε συνεπείς και δικαίως θα κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τών πολιτών.
6. Ενημερωτική εκστρατεία σε όλη την Ελλάδα και σε κάθε κοινωνικό και επαγγελματικό – εργασιακό χώρο, με δημιουργία ενημερωτικών ιστολογίων, με ίδρυση τοπικών εφημερίδων, με διανομή φυλλαδίων και περιοδικών, με συγγραφή βιβλίων , με δημόσιες ομιλίες και ανοικτές συνελεύσεις. Θα πρέπει να εξετασθεί και η δυνατότητα δημιουργίας τηλεοπτικού ή ραδιοφωνικού σταθμού πανελλαδικής εμβέλειας ή η συνεργασία με τοπικούς τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς.
7. Δημιουργία πυρήνων τού ΜΕΤΩΠΟΥ σε όλη την Ελλάδα και σε όλους τούς επαγγελματικούς και εργασιακούς χώρους.
8. Προσπάθεια επιλύσεως, εκ τών ενόντων, προβλημάτων αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας και στήριξη αυτών.
Έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος και η κατάσταση χειροτερεύει. Πρέπει όλοι να ενημερωθούμε και να αυτοοργανωθούμε. Έρχονται δύσκολες καταστάσεις και πρέπει να μείνουμε ενωμένοι. Πρέπει να απωθήσουμε κάθε διχαστικό μήνυμα και να επικεντρωθούμε στο στόχο, δηλαδή στην ενότητα τού λαού για την επιβίωσή μας και για την αποτίναξη τού ζυγού, ο οποίος μάς έχει επιβληθεί από ξένους και εγχώριους δυνάστες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΛΟΥΡΑΣ
ΠΗΓΗ:http://diktiodelta.org
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου