Στην χθεσινή τους συνομιλία, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, επικεφαλής του γαλλικού Κόμματος της Αριστεράς και υποψήφιος του Αριστερού Μετώπου στις προεδρικές εκλογές του 2012, συζήτησαν εκτενώς την πρόταση διεθνούς συνάντησης των αριστερών δυνάμεων για ένα εναλλακτικό σχέδιο (plan B) για την Ευρώπη που θα περιλαμβάνει την έξοδο από την Ευρωζώνη Το σημείο αυτό τονίζεται ιδιαίτερα στο κοινό ανακοινωθέν της Λαϊκής Ενότητας και του Αριστερού Κόμματος της Γαλλίας που δόθηκε στην δημοσιότητα μετά την συνομιλία. (βλέπε περισσότερα εδώ: ).
Είναι πλέον προφανές ότι η συντριβή του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αλλάξει τους όρους της συζήτησης για το ευρώ και την ευρωζώνη στην ευρωπαϊκή ριζοσπαστική Αριστερά. Τα σκληρά αλλά ύψιστης σημασίας διδάγματα της ελληνικής εμπειρίας θα βρίσκονται αναμφίβολα στο επίκεντρο των στρατηγικών αναζητήσεων των πολιτικών και κοινωνικών κινημάτων αντίστασης στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές για όλη την επόμενη περίοδο.
Το 3ο μνημόνιο που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, με αντάλλαγμα ένα νέο δάνειο ύψους € 86 δισεκατομμυρίων έχει εγκριθεί από τη Βουλή και από τις χώρες του Eurogroup. Αυτό το μνημόνιο είναι χειρότερο από αυτό που υποβλήθηκε στο δημοψήφισμα της 5 Ιουλίου και ακόμη χειρότερο από τα προηγούμενα μνημόνια, στην εναντίωση των οποίων οικοδομήθηκε η ρητορική και η μετέπειτα νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτο το μνημόνιο θα εντείνει την λιτότητα στην Ελλάδα, χωρίς κανένα τρόπο αναζωογόνησης της οικονομικής δραστηριότητας και χωρίς καμιά δυνατότητα στις παρούσες συνθήκες να αποφευχθεί η εμβάθυνση της ύφεσης.
Μέχρι τέλους, Γερμανοί αξιωματούχοι απειλούσαν με την μη επικύρωση της συμφωνίας. Αυτό θα ήταν ένα θαυμάσιο δώρο για την Ελλάδα. Για να δικαιολογήσουν αυτό το παιχνίδι σφαγής, οι ηγέτες του Eurogroup εξήγησαν ότι «τα δανειζόμενα ποσά είναι σημαντικά .» Τι γίνεται όμως όταν γνωρίζουμε ότι η φοροδιαφυγή κοστίζει € 1.000 δις στους λαούς της ΕΕ χωρίς αυτό να συγκινεί τους ευρωπαίους ιθύνοντες;
Τα ποσά που εμπλέκονται δεν έχουν σχέση την ακαμψία του Eurogroup εναντίον της Ελλάδας, άλλα πρόκειται για πολιτικά ζητήματα. Έπρεπε να τιμωρήσουν και να ταπεινώσουν την κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς στην Ελλάδα που επί έξι μήνες πάλευε κατά του φιλελευθερισμού ανοίγοντας τον δρόμο για ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης στην Ευρώπη. Δεν έπρεπε άπλα να οδηγήσουν αυτήν την κυβέρνηση σε μια συνθηκολόγηση αλλά να την αναγκάσoυν να υιοθετήσει την πολίτικη των νικητών. Εξ’ ου και η συγκεκριμένη φράση στη συμφωνία, όπου το σύνολο της ευθύνης για την κατάσταση της Ελλάδας επιρρίπτεται στην πολιτική που ακολουθήθηκε στην Αθήνα. Με πάσα επιφύλαξη, στις δίκες της Μόσχας έχουν χρησιμοποιήθει τέτοιες μεθόδους.
Οι δανειστές έπρεπε να διαφυλάξουν το ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να επιστρέψει τους τόκους και να αποπληρώσει τις οικονομικές απαιτήσεις τους. Σε αυτό ίσως εξυπηρετούν σχεδόν όλα τα 86 δις που δώσανε στην Ελλάδα. Και λέω ίσως γιατί, όπως δείχνει η ανάλυση του Ρομαρίκ Γκοντέν σε ένα από τα εξαιρετικά άρθρα του για την Tribune, το Eurogroup μπορεί ανά πάσα στιγμή να σταματήσει να χρηματοδοτεί ... (http://www.latribune.fr/economie/union-europeenne/grece-alexis-tsipras-a...)
Πέρα από τη συμφωνία, υπάρχουν επίσης ζουμερές επιχειρηματικές υποσχέσεις. Η απαίτηση για να ιδιωτικοποιήσει η Ελλάδα ορισμένους τομείς ανάγκασε στο ξεπούλημα (με το μαχαίρι στο λαιμό ποτέ κανείς δεν πουλάει πολύ ακριβά) ακέραιων και κερδοφόρων τμημάτων της οικονομίας της, για να κερδοσκοπήσουν μεγάλες εταιρείες και ξένα συμφέροντα όπως το ξεπούλημα της ΔΕΗ, του νερού, των αεροδρομίων , των λιμανιών του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, κλπ .... Τα τελευταία δύο παραδείγματα είναι διαφωτιστικά. Τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια που θα ιδιωτικοποιηθούν αποτελούν ιδιαίτερα κερδοφόρες επιχειρήσεις λόγω του μεγάλου τουρισμού στα νησιά. Είναι εκπληκτικό ότι μόνο η πώληση αυτή τιμολογείται από τη γερμανική εταιρία Fraport μόνο στα € 1.200 εκατομμύρια.
Όσον αφορά το λιμάνι της Αθήνας, είναι το πρώτο στον κόσμο σε θαλάσσια κυκλοφορία (και το 10ο επι του συνόλου) ... Πίσω από αυτή την συμφωνία, κρύβεται ο πραγματικός διαμελισμός της Ελλάδας , μιας πρώτης τάξεως αποικιοποίηση .
Για να περάσει το συμφωνημένο νομοσχέδιο στο κοινοβούλιο, ο Αλέξης Τσίπρας έπρεπε να βασιστεί στις ψήφους της αντιπολίτευσης καθώς πολλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκαν να το ψηφίσουν. Και είναι κατανοητό το γιατί. Είναι οι ίδιοι λόγοι που οδήγησαν το Κόμμα της Αριστεράς ( PG) στις 13 Ιουλίου να ζητήσει από την γαλλική βουλή να καταψηφίσει αυτή την συμφωνία, πρόταση την οποία σύντομα συμμερίστηκαν τα άλλα κόμματα της αριστεράς στη Γαλλία και το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Τα μνημόνια τα ξέρουμε τα χουμε δει, φέρνουν πάντα καταστροφικά αποτελέσματα.
Υπάρχει επίσης και ένα ζήτημα δημοκρατίας, δεδομένου ότι η συμφωνία αυτή αντιβαίνει με την εντολή διακυβέρνησης που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ. Προς το παρόν, ο Αλέξης Τσίπρας χαίρει κάποιας αξιοπιστίας, θεωρείται ένας τίμιος πολιτικός σε ένα ιδιαίτερα διεφθαρμένο περιβάλλον. Η οργή του ελληνικού λάου στρέφεται προς τις χώρες που θεωρούνται οι πλέον υπεύθυνες για αυτήν την κατάσταση, με πρώτη θέση την Γερμανία. Αυτό μάλλον δεν θα διαρκέσει, ειδικά όταν οι συνέπειες αυτού του τρίτου μνημονίου θα γίνουν αισθητές σε μια ήδη κλυδωνιζόμενη χώρα. Τα καλά νέα είναι ότι εντός του ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγει η συζήτηση . Η ώρα της παραίτησης δεν ήρθε για την άλλη ελληνική αριστερά. Θα παρακολουθήσουμε προσεκτικά το συνέδριο της τον Σεπτέμβρη. Θα προκαλέσει μεγάλη έκπληξη αν η μεγάλη αντίσταση του ελληνικού λαού κατά τη διάρκεια αυτών των έξι μηνών ενάντια στην Τρόικα έχει εξατμιστεί. Είναι δύσκολο να πω περισσότερα τώρα, αλλά αναμφίβολα το ελληνικό ζήτημα δεν είναι πίσω μας αλλά μπροστά μας. Έτσι κι αλλιώς η οικονομική ανευθυνότητα του τρίτου μνημονίου μας αφήνει με ολόκληρο το πρόβλημα .
Ωστόσο, εγώ δεν θα ωραιοποιήσω την κατάσταση : για την «άλλη» ευρωπαϊκή αριστερά η ήττα αυτή ήταν μια σκληρή είδηση. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ βοήθησε τα άλλα αριστερά κόμματα στην Ευρώπη. Η εξαιρετική αντοχή της κυβέρνησης Τσίπρα ήταν το εφαλτήριο για το Ποδέμος στην Ισπανία και για μας στη συνέχεια. Και ούτω καθεξής. H συνθηκολόγησή του αποτελεί επομένως κακή είδηση. Και θα γίνει ακόμα περισσότερο αν δεν είμαστε σε θέση να μάθουμε από αυτό και, ως εκ τούτου να ετοιμάσουμε προτάσεις.
Γι’ αυτό και βάζουμε στο τραπέζι σήμερα την πρόταση για ένα συνέδριο του σχεδίου Β.
Αυτή η πρόταση πηγάζει από ένα γεγονός: η αποτυχία του Τσίπρα οφείλεται ακριβώς στην απουσία ενός σχεδίου Β. Προσερχόμενοι στις διαπραγματεύσεις χωρίς ένα αξιόπιστο σχέδιο εξόδου από το ευρώ σε περίπτωση που το Eurogroup δεν αποδεχόταν κανένα συμβιβασμό, οι Έλληνες διαπραγματευτές βρίσκονταν σε πολύ δυσχερή θέση, παρά την υποστήριξη του ελληνικού λαού. Ο Γιάννης Βαρουφάκης το εξήγησε επαρκώς κατόπιν. Η αποτυχία του Τσίπρα είναι εκείνη μίας γραμμής που ελπίζει να μεταρρυθμίσει την ΕΕ, έστω ριζοσπαστικά, επαφιόμενος στην καλή βούληση του υπολοίπων χωρών-μελών. Εάν αναλογιστούμε τους αρνητικούς συσχετισμούς (η Ελλάδα είναι η 14η οικονομική δύναμη της ΕΕ και έχει υψηλό βαθμό εξάρτησης από τις εισαγωγές) ο Τσίπρας και οι διαπραγματευτές του κινήθηκαν αρκετά καλά, προσπαθώντας να αξιοποιήσουν τις όποιες αντιθέσεις μέσα στην ΕΕ, προσδοκώντας σε μία βοήθεια από τη Γαλλία. Κινητοποιήσαν και το λαό, όπως είδαμε και στην περίπτωση του δημοψηφίσματος.
Όλην αυτήν την περίοδο βιώσαμε την απόλυτη αδιαλλαξία της κυρίας Μέρκελ και των χωρών-δορυφόρων της Γερμανίας. Αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βλέπουμε ότι πίσω από το μύθο της Ευρώπης και πίσω από την εξωραϊστική της βιτρίνα, το παιχνίδι των γεωστρατηγικών και γεωπολιτικών συμφερόντων μεταξύ των χωρών παραμένει κυρίαρχο. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι η Γερμανία εκείνη που επιβάλλει τη θέληση της. Δεν κατασκευάζεται η ΕΕ, αλλά μία Γερμανική Ευρώπη. Πριν τον Ιούλιο, αν ισχυριζόταν κάποιος τα παραπάνω, θα κατηγορείτο για γερμανοφοβία. Σήμερα είναι αλήθειες αδιάψευτες. Το να κατανοήσουμε όμως την πραγματικότητα, είναι το πρώτο βήμα για να την αλλάξουμε. Το να μιλάμε για γερμανοκρατούμενη Ευρώπη δεν σημαίνει ότι στιγματίζουμε ένα ολόκληρο έθνος, αλλά τον άγριο νεοφιλελευθερισμό που επιβάλλεται σε όλην την Ευρώπη από τη γερμανική ελίτ, προς ίδιον συμφέρον. Μία πολιτική μονεταριστική, με ένα σκληρό ευρώ, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται κατά το δυνατόν η ανάπτυξη στη Γερμανία, μέσω των δυναμικών της εξαγωγών, διασφαλίζοντας παράλληλα τους ραντιέρηδες. Και επειδή οι συνθήκες της ΕΕ διασφαλίζουν αυτή τη λειτουργία, επιβεβαιώθηκε πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει στο ισχύον πλαίσιο. Δεν μπορούμε να τη μεταρρυθμίσουμε, πρέπει να διαλύσουμε αυτόν το ζουρλομανδύα. Αυτή είναι η απαραίτητη συνθήκη ώστε οι ευρωπαϊκοί λαοί να απαλλαγούν από τη λιτότητα και να συνεργαστούν σε ισότιμη βάση μεταξύ τους.
Με το να μην καταστρώνει σχέδιο Β και αντιμέτωπος με έναν δημοσιονομικό στραγγαλισμό από τους Ευρωπαίος, ο Τσίπρας δεν μπόρεσε ούτε καν να ραγίσει τον τοίχο. Επίσης, πρέπει να παρατηρήσουμε πως η Ελλάδα αντιτάχθηκε μόνη της στην Ευρώπη της λιτότητας. Αντιθέτως, η ολιγαρχία ήταν απολύτως ενωμένη απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση. Αν και το διακύβευμα ήταν τεράστιο για τους ευρωπαϊκούς λαούς, δεν κατορθώσαμε να συγκεντρώσουμε περισσότερους από μερικές χιλιάδες στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς την Ελλάδα. Ακόμη χειρότερα, δεν μπορέσαμε να βοηθήσουμε τον Τσίπρα στις διαπραγματεύσεις, έτσι ώστε να παρουσιάσει ένα αξιόπιστο σχέδιο Β, που θα μπορούσε να εξασφαλίσει ότι η εναλλακτική πορεία θα ήταν καλύτερη από την υποταγή. Το Κόμμα της Αριστεράς (της Γαλλίας) θα μπορούσε να παίξει αυτόν το ρόλο. Δεν το έκανε, επειδή η έξοδος από το ευρώ, ακόμα και ως μέσο πίεσης, δεν περιλαμβανόταν στα σενάρια που είχε επιλέξει ο Τσίπρας.
Ήρθε η ώρα εν τούτοις να γυρίσουμε σελίδα. Εδώ και πολλά χρόνια το Κόμμα της Αριστεράς (Γαλλίας) δουλεύει σε μία βάση σχέδιο Α- σχέδιο Β. Το σχέδιο Α είνε η ανυπακοή στις συνθήκες της ΕΕ, με στόχο την ριζική αλλαγή τους, η έξοδος από το ευρώ το σχέδιο Β. Το Κόμμα της Αριστεράς έχει προσπαθήσει να το διαδώσει από παλιά, τόσο το 2010 στο Φόρουμ που διοργανώθηκε από τον Ζακ Ζενερέ (με θέμα «Κυβερνώντας ενάντια στις τράπεζες»), μέχρι και το τελευταίο μας συνέδριο του αυγούστου, αλλά και τις διακηρύξεις του Ζαν-Λυκ Μελανσόν και τη δουλειά της επιτροπής Οικονομίας, υπό την εποπτεία του Γκιγιόμ Ετιεβάν. Πρέπει να λοιπόν να δουλέψουμε, ώστε να το καταστήσουμε πιο αξιόπιστο.
Αλλά δεν γίνεται να το κάνει ο καθένας σε μια γωνιά μόνος του. Η αντίληψή μας μας για το σχέδιο Β είναι διεθνιστική. Στόχος δεν είναι να τα καταφέρει όσο το δυνατόν καλύτερα η κάθε χώρα ανάλογα με το οικονομικό ή το δημογραφικό της βάρος. Φυσικά είναι πολύ πιο εύκολο να έχουμε ένα σχέδιο Β στη Γαλλία, αφού είναι η 2η οικονομική δύναμη στην ΕΕ, οπότε ενδεχομένως να μην εκβιαστεί στο βαθμό της Ελλάδας. Εν τούτοις, είναι πιο δύσκολο να υλοποιήσουμε αυτό το σχέδιο αν οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Αριστερά που είναι σε θέση να κυβερνήσουν υποκύπτουν τα τελεσίγραφα των ευρωδικτατόρων των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Γι’ αυτό, πρέπει όλοι να δουλέψουμε πάνω στο σχέδιο Β, συνυπολογίζοντας φυσικά τα επιμέρους χαρακτηριστικά της κάθε χώρας, και παίρνοντας υπόψη τι μπορεί να συμβεί στην Ισπανία, στην Ιρλανδία ή ακόμα και στην Ελλάδα, ανάλογα με τις πολιτικές εξελίξεις.
Αυτή είναι λοιπόν η πρόταση μας: ένα διεθνιστικό συνέδριο του σχεδίου Β που θα συσπειρώσει όλα τα κόμματα της «άλλης» Αριστεράς των κρατών-μελών της ΕΕ που θέλουν να εργαστούν πάνω σε αυτό το σενάριο, με τη συνδρομή προσωπικοτήτων, οικονομολόγων, συνδικαλιστών, αγωνιστών κ.ο.κ. Θα μπορούσε να συσπειρώσει προφανώς και δυνάμεις από χώρες που δεν ανήκουν στη ΕΕ, αλλά βρίσκονται κοντά της, ενδεχομένως και από την απέναντι μεριά της Μεσογείου, δυνάμεις που ενδιαφέρονται για αυτό το διεθνιστικό σχέδιο. Πρέπει να δράσουμε γρήγορα. Θα υποβάλλουμε λοιπόν αυτήν μας την πρόταση σε πολιτικές προσωπικότητες μεγάλης εμβέλειας των διαφόρων χωρών, ώστε να καλέσουν σε αυτό το συνέδριο. Εάν φανούμε έτοιμοι να αντιδράσουμε κατάλληλα, αυτό που έγινε στην Ελλάδα όχι απλά δεν θα είναι μάταιο, αλλά θα αποδειχτεί και χρήσιμο. Ήρθε η ώρα να δρασκελίσουμε αυτό το κατώφλι.
Μετάφραση-επιμέλεια Μαρία Ιωαννίδου-Νέστορας Νεστορίδης
πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου