Το Δεκέμβριο του 2009 επέστρεψα για τις διακοπές των Χριστουγέννων στην γενέθλια πόλη μου, για να περάσω τις γιορτές με την οικογένειά μου. Και δεν έφυγα ποτέ.
Λίγες ημέρες πριν την ημερομηνία όπου θα έφευγα, πάνω από 130 πολιτικοί πρόσφυγες οι οποίοι ζητούν τα δικαιώματά τους, αποφάσισαν να καταλάβουν ένα παλιό σχολείο στο Μπάρι, που ονομάζεται «Σωκράτης».
Λίγες ημέρες πριν την ημερομηνία όπου θα έφευγα, πάνω από 130 πολιτικοί πρόσφυγες οι οποίοι ζητούν τα δικαιώματά τους, αποφάσισαν να καταλάβουν ένα παλιό σχολείο στο Μπάρι, που ονομάζεται «Σωκράτης».
Μην έχοντας καμία βοήθεια ή δικαιώματα, συνήθιζαν να ζουν στους δρόμους και η κατάληψη αυτού του μεγάλου άδειου κτιρίου φάνηκε να είναι μια καλή ιδέα.
Σε απουσία μεταναστευτικών πολιτικών και διαδικασιών υποδοχής, η αυτο-οργάνωση ήταν ο μόνος τρόπος για αυτούς.
Είναι Πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι όλοι οι μετανάστες που έρχονται από την Αφρική στην Ιταλία, αντιμετωπίζονται καχύποπτα, σε ένα έθνος που μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο αυταρχικό, με την οικονομία και την πολιτική να είναι στο χείλος του γκρεμούή: στην Ιταλία, ενώ η οικονομική χρεοκοπία δεν έχει ακόμα συμβεί, η πολιτιστική χρεοκοπία έχει ήδη «επιτευχθεί».
Ένας από τους καλύτερους φίλους μου ήταν ένας από εκείνους τους «τρελούς» που βοήθησαν τους μετανάστες στην οργάνωση της συμβίωσης, έτσι αποφάσισα να πάω μαζί του και δω τι γίνεται.
Με αυτόν τον τρόπο γνώρισα το αντιφασιστικό κίνημα στο Μπάρι, μια από τις πιο καθοριστικές συναντήσεις της ζωής μου.
Από τότε, καταγράφω με τον φακό μου την καθημερινή ζωή των νέων ανδρών και γυναικών οι οποίοι με αφοπλιστική ειλικρίνεια ένα, προσπαθούσαν να αλλάξουν την τρέχουσα κατάσταση των πραγμάτων. Τους ακολούθησα κατά τη διάρκεια εκδηλώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, διαδηλώσεις για καλύτερες συνθήκες των μεταναστών, κατά τη διάρκεια των καταλήψεων για την επίλυση της κατάστασης της έκτακτης ανάγκης στέγασης, όταν διοργάνωναν συναυλίες, ή όταν έπρεπε να πάνε στο νοσοκομείο, στους δρόμους όπου έπρεπε συνεχώς να δίνουν τη μάχη ενάντια στον φασισμό, ο οποίος απαγορεύεται από το νόμο στην Ιταλία, αλλά ασκείται ως εργαλείο εξουσίας και εντός των πολιτικών κομμάτων, με μια ξεδιάντροπη «νοσταλγία».
Πορεία μνήμης για τον Benedetto Petrone, αριστερό αγωνιστή που δολοφονήθηκε από φασίστες στο Μπάρι, τη δεκαετία του ’70.
Διαδήλωση στη Ρώμη ενάντια στο ΔΝΤ
Αντιφασιστική συναυλία αλληλεγγύης στους πρόσφυγες στο Μπάρι
Αντιφασίστες σκίνχεντς στο Μπάρι
Ο Omar (30), Α (32) και ο Vincenzo (27), καλλιεργούν λαχανικά στο μικρό κήπο κοντά στο σχολείο στο οποίο έχουν κάνει κατάληψη εδώ και 3 χρόνια. Με την αυτο-οργάνωση προσπαθούν να λύσουν το στεγαστικό και το μεταναστευτικό ζήτημα, βρίσκοντας μια απάντηση στην κρίση, αλλά ξαναβρίσκουν και τους εαυτούς τους ξανά σαν αυτόνομους ανθρώπους.
Ο Vincenzo προσπαθεί να παίξει ενα παραδοσιακό όργανο, στην κατάληψη στέγης.
Ο Ashraf (48), Παλαιστινιος, κάνει μαθήματα στην Πάλμα (26), στο δωμάτιο όπου ζει. Ο Ασράφ ήταν ένας επαγγελματίας μποξέρ και, στη συνέχεια, οδοντοτεχνίτης, μέχρι που συνελήφθη για πολιτικά θέματα από την Ισραηλινή αστυνομία. Στη συνέχεια έχασε τα πάντα και ήρθε στην Ιταλία.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου