Καθώς οι Χαΐνηδες ολοκληρώνουν τη φετινή τους περιοδεία με μια μεγάλη συναυλία στην Αθήνα, αφιερωμένη στα 25 χρόνια του συγκροτήματος, ο μουσικός και τραγουδιστής Δημήτρης Αποστολάκης μάς μιλά για τη μουσική παράσταση, που θα πραγματοποιηθεί στην Τεχνόπολη, την Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου, στις 9 το βράδυ.
Με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου «Πέρα από τα σύνορα» (Ψαραντώνης, Χαΐνηδες, Mode Plagal), οι Χαΐνηδες παρουσιάζουν μια παράσταση που φιλοδοξεί να παντρέψει φαινομενικά ετερόκλητα στοιχεία. Ηχοχρώματα από την Κρήτη, την Ανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια μπλέκονται με αυτά της τζαζ και της ροκ μουσικής.
Σαν να γνωρίζει τα μυστικά του σύμπαντος, να συμπλέει σε κατάσταση βαθιάς συνειδητότητας με την ατέρμονη ροή του και να αποκρυπτογραφεί τους κώδικες της ύψιστης αλήθειας, ο Δημήτρης Αποστολάκης, με τον πεφωτισμένο νου του και με τον ξεχωριστό - και, δυστυχώς, σπάνιο - τρόπο σκέψης και δράσης του, μιλά για αυτήν τη βραδιά και για τη δύσκολη γέννα του νέου ανθρώπου που εγκυμονεί η Γη.
Με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου «Πέρα από τα σύνορα» (Ψαραντώνης, Χαΐνηδες, Mode Plagal), οι Χαΐνηδες παρουσιάζουν μια παράσταση που φιλοδοξεί να παντρέψει φαινομενικά ετερόκλητα στοιχεία. Ηχοχρώματα από την Κρήτη, την Ανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια μπλέκονται με αυτά της τζαζ και της ροκ μουσικής.
Σαν να γνωρίζει τα μυστικά του σύμπαντος, να συμπλέει σε κατάσταση βαθιάς συνειδητότητας με την ατέρμονη ροή του και να αποκρυπτογραφεί τους κώδικες της ύψιστης αλήθειας, ο Δημήτρης Αποστολάκης, με τον πεφωτισμένο νου του και με τον ξεχωριστό - και, δυστυχώς, σπάνιο - τρόπο σκέψης και δράσης του, μιλά για αυτήν τη βραδιά και για τη δύσκολη γέννα του νέου ανθρώπου που εγκυμονεί η Γη.
Θα θέλαμε ο καθένας ν’ ακούσει τις σάλπιγγες της Ιεριχούς, που θα γκρεμίσουν τα τείχη της ατομικής του συνείδησης, βυθιζόμενος στο συλλογικό χωροχρονικό ρευστό. Αυτός είναι ο σκοπός κάθε τελετής.
Για ποιους ενδείκνυται η παράστασή σας;
Η παράσταση ενδείκνυται: για χαρούμενους μελλοθάνατους, για εγκυμονούσες και εγκυμονούντες, για ανώριμους σοφούς, για σοβαρούς αλήτες, για κατά βάθος τρελούς, για κατά πλάτος λογικούς και για βατράχους που προτιμούν τη λίμνη, από το φιλί της ωραίας πριγκίπισσας.
Δεν κάνομε μνημόσυνα. Γιορτάζομε κάθε στιγμή. Ο κυνικός Διογένης ρωτά: “Ουκ ανδρός σοφού πάσα ημέρα εορτή ει;”. Τα ονόματα μάς διαλέγουν, δεν τα διαλέγομε. Η λέξη “Χαΐνηδες” συναντάται σ’ όλο τον αραβικό κόσμο και τα Bαλκάνια, με διάφορες σημασίες. Είναι αρχαία σημιτική και προέρχεται από το “Κάιν”, το όνομα του βιβλικού αρχιφονιά - σκότωσε δια μιας το 25% του πλανήτη. Στην Κρήτη, “Χαΐνης” ήταν παλιότερα ο φυγόδικος, ο επαναστάτης. Σήμερα, έχει την έννοια του ρέμπελου, του περιπλανώμενου.
Στο σκοτεινό τοπίο της σημερινής Ελλάδας, τι σας λυπεί περισσότερο;
Η Ελλάδα είναι ένα κομμάτι του πλανήτη, ο οποίος πάσχει από έλλειψη τελετών και οραμάτων και, συνεπώς, από πολιτισμική κατήφεια. Το πολιτισμικό έλλειμμα, που οδήγησε στην πολιτική κρίση, το διαπιστώσαμε και το καταδείξαμε (δισκογραφώντας και αρθρογραφώντας) 20 χρόνια πριν η “ασθένεια” χτυπήσει την τσέπη μας. Το λυπηρό είναι η πικρή μας δικαίωση.
Ο πλανήτης, αιώνες τώρα, εγκυμονεί έναν νέο άνθρωπο. Δύσκολη γέννα. Όλα τα πολιτικά συστήματα απέτυχαν παταγωδώς να νοηματοδοτήσουν την ύπαρξη. Το κέντρο βάρους ήταν η αναμονή του πολιτικού - σωτήρα, του γιατρού - μάγου, του καλλιτέχνη - σταρ. Αυτό το κέντρο πρέπει να μετατεθεί στον άνθρωπο του καθρέπτη μας. Αυτό προϋποθέτει ανάληψη της μέγιστης ευθύνης.
Ο καινούργιος άνθρωπος πρέπει να αναλάβει επιτέλους το ιερό καθήκον της μαμής της ιστορίας. Πρέπει να πετάξει στο καλάθι των αχρήστων έννοιες, όπως “κοινή λογική” και “μέσος άνθρωπος”. Πρέπει, με όπλο την πραγματική μόρφωση (εποπτική θεώρηση του όλου), τη φαντασία, την ιερή περιέργεια, να προβεί σε ριζική αναπλαισίωση της κοινωνικής θέσμισης.
Έτσι θα γεννηθούν κοινότητες αυτόνομες, αυτοοργανωμένες, που θα αποτελούνται από μέλη αδογμάτιστα, δημιουργικά, αλληλέγγυα, ανεκτικά στο διαφορετικό. Τα σημερινά προτάγματα της “παραγωγής” και της “συσσώρευσης” πρέπει να αντικατασταθούν απ’ αυτά της “δημιουργίας” και της “γοητείας”. Η παγκοσμιοποίηση της πληροφορίας και του εμπορίου και η ραγδαία ομοιομορφοποίηση απαιτούν, ως διαλεκτική απάντηση, την οικουμενοποίηση του συναισθήματος και τη μοναδικότητα της ποιητικής αυτενέργειας.
Μια χιλιόχρονη μαντινάδα λέει:
«Το μονοπάτι τση ζωής σ’ ένα γκρεμό τελειώνει
Κι οπού ‘χει στην ψυχή φτερά, τ’ ανοίγει και γλιτώνει».
Συντελεστές
Παίζουν και τραγουδούν: Κλέων Αντωνίου (ηλεκτρική κιθάρα, τραγούδι), Δημήτρης Αποστολάκης (λύρα, τραγούδι), Δημήτρης Ζαχαριουδάκης (ακουστική κιθάρα, τραγούδι), Τάκης Κανέλλος (τύμπανα), Μαρία Κώτη (τραγούδι), Δημήτρης Μπρέντας (γκάιντα, κλαρίνο, καβάλι, φλογέρα), Μιχάλης Νικόπουλος (λαούτο, μαντολίνο, μπουζούκι, τραγούδι), Γιώργος Παλαμιώτης (μπάσο), Αντώνης Σταυρινός (τρομπέτα, φλικόρνο).
πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου