Ένας κακός γάμος τις περισσότερες φορές λύνεται με ένα καλό διαζύγιο. Εν προκειμένω, η λύση αποχώρησης από το ΣΥΡΙΖΑ και δημιουργίας ενός νέου αντιμνημονιακού φορέα ήταν μονόδρομος κοινωνικής επιβίωσης και ελπιδοφόρου προοπτικής. Ιδιαίτερη βαρύτητα στη σημαντικότητα του εγχειρήματος της Λαϊκής Ενότητας προσδίδει το γεγονός ότι το διακύβευμα ξεπερνά το κομματικό τοπίο και αναδεικνύεται σε μείζονος σημασίας εθνικό και δημοκρατικό θέμα. Βρισκόμαστε όλοι προδομένοι από τις προσδοκίες μας και την ψήφο μας, υπό το φόβο καταντήματος (και όχι καταλήξεως) σε ένα κοινοβούλιο με έλλειψη ενός ουσιαστικού αντιμνημονιακού πολιτικού φορέα.
Τον παραιτηθέντα πρωθυπουργό και τις επιλογές του δε θα τον κρίνω εγώ. Θεωρώ ότι τον έχει κρίνει ήδη η ιστορία και στα τέλη Σεπτέμβρη θα επικυρώσει την κρίση της ο Ελληνικός λαός, διότι όπως ο ίδιος με ιδιαίτερη έμφαση και πάθος μας λέει επί επτά μήνες, η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε κατάργηση των μνημονίων και της λιτότητας. Όταν η διαπραγματευτική του φαρέτρα δοκιμάστηκε, το δημοψήφισμα του έδωσε ένα ισχυρό βέλος, το οποίο όχι μόνο δεν αξιοποίησε αλλά το έστρεψε προς την καρδιά της ελληνική κοινωνίας. Μπήκαμε στο 3ο σκληρότερο μνημόνιο, η Αριστερά βρέθηκε εκτός των προγραμματικών της δηλώσεων και κυρίως αποκομμένη από τις ιδεολογικές της ρίζες. Η όποια προσπάθεια υπεράσπισης του Μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ παραπέμπει σε λογικές εμμονικής προσωπολαγνείας στον «πολιτικά αγνό» και «παραπλανημένο» Αλέξη. Μία εμμονή που τόσο μου θυμίζει τους ρομαντικούς οπαδούς του Κωνσταντίνου Καραμανλή του νεότερου, όπου εν μέσω εθνικών δήθεν εκβιασμών, ηρωικά αποσύρθηκε από το τιμόνι της χώρας. Επειδή όμως στην ιδανική Αριστερά δεν αρμόζει και δεν εκφράζει η μιζέρια και το αναμάσημα ευθυνών αλλά η ελπίδα και το αύριο, δε θα αναλωθώ περεταίρω. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε, η ευθύνη είναι αποκλειστική του κυρίου Τσίπρα και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης με την ομάδα των ηθικά και πολιτικά υπεύθυνων βουλευτών και στελεχών που τον απαρτίζουν αναλαμβάνει πλέον την ευθύνη αξιοποίησης της προίκας του 62% ενάντια στην εξαθλίωση που απλόχερα μας προσφέρει η Νεοφιλελεύθερη Ευρώπη.
Όπως λοιπόν τα πρόσωπα και τα κόμματα, έτσι και το νόμισμα δεν είναι φετίχ. Μια εθνική κυβέρνηση οφείλει να εξασφαλίζει με κάθε μέσο τη ρευστότητα και την οικονομική ομαλότητα της αγοράς και των πολιτών της. Το πείραμα της παραμονής με κάθε θυσία στην κηδεμονία της ΕΚΤ και στην επιζήτηση της «δόσης» ρευστότητας στο τραπεζικό σύστημα με αντάλλαγμα αιματηρές παραχωρήσεις από το λαό αποτυγχάνει διαρκώς και με κλιμακούμενη ένταση τα τελευταία πέντε χρόνια. Εμπειρικά παραδείγματα της οικονομικής επιστήμης έχουν αποδείξει ότι υπάρχει μια αντιστρόφως ανάλογη σχέση μεταξύ πληθωρισμού και ανεργίας σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα και πάνω ακριβώς σε αυτή πρέπει να πατήσουμε για την επανεκκίνηση της εθνικής μας οικονομίας. Εθνικοποίηση των τραπεζών, έκδοση εθνικού νομίσματος και ισχυρό κράτος για τη δημιουργία ευκαιριών εγχώρια. Ή μήπως θεωρούν οι ευρωλάγνοι οικονομολόγοι ότι το Μάαστριχ έκανε την ιδιωτική πρωτοβουλία να στραφεί στην εθνική παραγωγή ; Το ελληνικό ζήτημα υπήρξε πάντα ένα: Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε η «ιδιωτική πρωτοβουλία» να επενδύσει στην Ελλάδα παρά έσπευσε, μετά των ευλογιών του Ευρωπαϊκού δικαίου στα φτηνά εργατικά χέρια γειτονικών χωρών.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ο ασθενής βρίσκεται σε κόμμα, η φαρμακευτική αγωγή είναι πέρα ως πέρα τοξική. Το μόνο που μας μένει είναι να χρησιμοποιήσουμε τον απινιδωτή.Το δίλημμα των εκλογών του 2015 έχει μια δυαδική έκφανση: Σε πολιτικό επίπεδο δοκιμάζεται η δημοκρατία, καθότι κινδυνεύουμε να βρεθούμε έρμαια του νεοφιλελευθερίστικου ευρω-λόμπυ σε μια βουλή με ισχυρότατη μνημονιακή πολιτική παρουσία. Σε οικονομικό επίπεδο, ελλοχεύει η απειλή να συνεχιστεί το μαρτύριο της σταγόνας μέχρι να μας στραγγίξουν και το τελευταίο δείγμα αξιοπρέπειας και εθνικού μας πλούτου.
Το μακροοικονομικό σοκ της επιστροφής σε Εθνικό Νόμισμα με μονομερής διαγραφή των χρεών είναι σίγουρα μια λύση με περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας από τη δοκιμασμένη αποτυχία των μνημονίων. Και για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζονται πολιτικοί άνθρωποι υπεύθυνοι, ταγοί του κοινωνικού και εθνικού συμφέροντος που έχουν τα κουράγια να φωνάξουν το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος στα υπεροπτικά αυτιά των Βρυξελλών.
Η Λαϊκή Ενότητα απαρτίζεται από τέτοιο κράμα πολιτικών και επιστημόνων που μπορεί να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις ενός εθνικού νομίσματος. Δεν ξέρω τι θα βρω μπροστά μα σίγουρα πίσω δε γυρίζω, όσο και αν προσπάθησαν να με σπρώξουν ακόμα και με μια Αριστερή κυβέρνηση. Εμμένοντας νοσταλγός της ελπίδας και ρομαντικός αριστερός, έχω βαθιά πίστη και εμπιστοσύνη στη Λαϊκή Ενότητα, στους ανθρώπους της και στην προίκα του πολιτικού τους παρελθόντος.
Παράσχος Συμεών
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου