• Latest News

    Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

    ΠΗΓΗ:enotitasaronikou- ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΗΣ 28ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ. ΟΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΙ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ. ΤΑ «ΟΧΙ», ΤΑ «ΝΑΙ» ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ (ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΛΟΥΡΑ)

    Το παρόν άρθρο είχε δημοσιευθεί, για πρώτη φορά στον ιστοχώρο «ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ» την 29η Οκτωβρίου 2013. Το δημοσιεύουμε, διότι εξακολουθεί να είναι επίκαιρο. Απλώς να σημειώσουμε, ότι από το 2013 προέκυψε και άλλο ένα μεγάλο «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 (δείτε εδώεδώ και εδώ), το οποίο η ηγεσία της τότε συγκυβέρνησης των κομμάτων ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ΑΝ.ΕΛ. μετέτρεψε στο προδοτικό και αντισυνταγματικό «ΝΑΙ».

    ΠΗΓΗhttps://enotitasaronikou.wordpress.com

    1940-1
    Του Δημήτρη Κλούρα
    1940-2Προτίμησα να γράψω το παρόν άρθρο μου την επομένη τής επετείου τής 28ης Οκτωβρίου, αφού προηγουμένως θα είχαν ακουστεί οι διάφορες απόψεις και ερμηνείες περί τής σημασίας αυτής τής εθνικής επετείου και θα είχε καταλαγιάσει, έστω και λίγο, η σχετική πολιτική αντιπαράθεση και ο διαγκωνισμός σε ξύλινο πολιτικό λόγο και σε επίδειξη «κομματικού πατριωτισμού». Το παρόν άρθρο περιέχει σκέψεις, οι οποίες με απασχολούσαν επί σειρά ετών και συνεχίζουν να με απασχολούν. Εκτιμώ, ότι τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι η καταλληλότερη στιγμή, για να τις μοιραστώ μαζί σας και να δημιουργήσω ερεθίσματα για προβληματισμό, περίσκεψη και διάλογο.
    Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα τέσσερα (4) είναι τα μεγάλα και ιστορικά «ΟΧΙ» του ελληνικού έθνους, τα οποία ειπώθηκαν από επίσημους εκπροσώπους του και αποτελούν ιστορικούς σταθμούς, όχι μόνο για τον ελληνισμό, αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Είναι δε αυτονόητο, ότι οι Έλληνες έχουν πει διαχρονικά πολύ περισσότερα «ΟΧΙ» (π.χ. Σουλιώτες, Μεσολόγγι, Αρκάδι, κλπ), αλλά ειδικώς αυτά τα τέσσερα «ΟΧΙ» ήταν και εξακολουθούν να είναι κομβικής σημασίας, τόσο για τον ελληνισμό, όσο και για την ανθρωπότητα, σε επίπεδο ουσίας, αλλά και συμβολισμού.
    1940-3Το πρώτο εξ αυτών είναι το περίφημο «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ«του Σπαρτιάτη βασιλιά, Λεωνίδα, στους εκπροσώπους τού Πέρση Βασιλιά, Ξέρξη, ο οποίος απαιτούσε την υποταγή τών Ελλήνων στην περσική ηγεμονία.
    1940-4Το δεύτερο μεγάλο «ΟΧΙ» ήταν αυτό τού Βυζαντινού αυτοκράτορα,Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, στο Μωάμεθ Β΄ (τον επονομαζόμενο στη συνέχεια και «Πορθητή»), όταν απαίτησε την παράδοση τής Κωνσταντινούπολης  («Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν»).
    1940-5Το τρίτο μεγάλο «ΟΧΙ» ήταν του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, στον Ιταλό πρέσβη, Εμανουέλε Γκράτσι, ο οποίος μετέφερε αίτημα τού Μουσολίνι για διέλευση και εγκατάσταση ιταλικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Ελλάδα («Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο»). O ίδιος ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του, που εξέδωσε το 1945, περιγράφει τη σκηνή ως ακολούθως: «Έχω εντολή κ. πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση και του έδωσα το έγγραφο. Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: Αυτό σημαίνει πόλεμο. Του απήντησα, ότι αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μου απήντησε ΟΧΙ. Του προσέθεσα, ότι αν ο στρατηγός Παπάγος …, ο Μεταξάς με διέκοψε και μου είπε: ΟΧΙ! Έφυγα υποκλινόμενος με τον βαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως».
    ÍÅÁ ÕÏÑÊÇ ÐÁÐÁÄÏÐÏÕËÏÓ Ô ÊÕÐÑÉÁÊÇ ÐÁÑÏÉÊÉÁ ÁÌÅÑÉÊÇÓΤο τέταρτο και τελευταίο, μέχρι στιγμής, μεγάλο «ΟΧΙ»ήταν του αειμνήστου προέδρου τής Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσσου Παπαδόπουλου, στο περίφημο «Σχέδιο Ανάν», με διάγγελμά του τη Μεγάλη Τετάρτη τής 7ης Απριλίου 2004 («Εἶμαι βέβαιος ὅτι ἐξακολουθοῦν νὰ ἔχουν γιὰ σᾶς νόημα οἱ ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ ἀξίες τοῦ λαοῦ μας, τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τοῦ ἐθνικοῦ ἱστορικοῦ μας βίου, τὸν ὁποῖο θέλετε νὰ συνεχίσουμε, μὲ ἀσφάλεια, δικαιοσύνη, ἐλευθερία καὶ εἰρήνη. Ἑλληνικὲ Κυπριακὲ Λαέ, Στὴ ζυγαριὰ τοῦ ΝΑΙ καὶ τοῦ ΟΧΙ, πολὺ βαρύτερες καὶ πολὺ πιὸ ἐπαχθεῖς θὰ εἶναι οἱ συνέπειες τοῦ ΝΑΙ. Σὲ καλῶ νὰ ἀπορρίψεις τὸ Σχέδιο Ἀνᾶν. Σὲ καλῶ νὰ πεῖς στὶς 24 τοῦ Ἀπρίλη ἕνα δυνατὸ ΟΧΙ. Σὲ καλῶ νὰ ὑπερασπιστεῖς τὸ δίκαιο, τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὴν ἱστορία σου. Μὲ αἴσθημα εὐθύνης ἀπέναντι στὴν  Ἱστορία, στὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον τῆς Κύπρου καὶ τοῦ λαοῦ μας, σὲ καλῶ νὰ μὴν ὑποθηκεύσεις τὸ μέλλον στὴν πολιτικὴ βούληση τῆς Τουρκίας. Νὰ προασπιστεῖς τὴν Κυπριακὴ Δημοκρατία, λέγοντας ΟΧΙ στὴ κατάλυσή της. Νὰ συστρατευτεῖς γιὰ μία νέα πιὸ ἐλπιδοφόρα πορεία ἐπανένωσης τῆς πατρίδας μας μέσα ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Καλὴ Ἀνάσταση σὲ ὅλους!»).
    Κοινό στοιχείο σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ήταν η επιλογή  τής ελευθερίας, τής αξιοπρέπειας, τής αυτοθυσίας, τής φιλοπατρίας και τής εθνικής ενότητας έναντι τού κοινού κινδύνου. Ακόμη και στην περίπτωση, που το «ΟΧΙ» στις δύο από τις τέσσερις προαναφερθείσες περιπτώσεις δεν απέτρεψε τελικώς την ήττα και την υποδούλωση, ωστόσο δημιούργησε εκείνες τις αναγκαίες συνθήκες για τη διάσωση τού ελληνισμού και για τη μετέπειτα απελευθέρωση και αποτίναξη του ζυγού (τουρκικού και στη συνέχεια γερμανικού), διότι ανύψωσε το ηθικό του ελληνικού λαού, δημιούργησε την ελπίδα και την προσμονή τής απελευθέρωσης, τον «ζύμωσε» στην αντίσταση έναντι υπέρτερων δυνάμεων ακόμη και με τίμημα τής ζωής (δημιούργησε «παράδοση» αντίστασης).Λαός, ο οποίος έχει αξιοπρέπεια, υψηλό ηθικό και ποθεί την ελευθερία, πάντοτε επιβιώνει, αποτινάσσοντας ζυγούς δουλείας και μεγαλουργώντας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι το ελληνικό έθνος έχει κατορθώσει, μέχρι σήμερα, να επιβιώσει. Εάν, αντιθέτως, οι τότε επίσημοι εκπρόσωποι τού λαού, όσο και ο ίδιος ο λαός στη συνέχεια, έλεγαν «ΝΑΙ», τότε σήμερα δεν θα υπήρχε ελληνικό έθνος, θα είχαμε αφομοιωθεί, όπως στο παρελθόν αφομοιώθηκαν και εξαφανίστηκαν πλείστοι λαοί – έθνη.
    Τότε, οι εκπρόσωποι τού ελληνισμού είπαν το μεγάλο «ΟΧΙ» και ο λαός τούς ακολούθησε. Σήμερα, που οι εκπρόσωποί μας, σε Ελλάδα και Κύπρο, λένε τα μεγάλα «ΝΑΙ», εξανδραποδίζοντας τον ελληνισμό και οδηγώντας τον στον εξευτελισμό και στον αφανισμό, είναι καιρός πρώτος ο ελληνικός λαός να πει το μεγάλο «ΟΧΙ» και να αναγκάσει την ηγεσία του, τωρινή ή αυριανή να τον ακολουθήσει. Απαιτείται, δηλαδή, μία αντίστροφη πορεία, εκτός και εάν στο μεταξύ βρεθεί εκείνος ο ηγέτης ή οι ηγέτες, οι οποίοι θα πουν αυτοί το μεγάλο «ΟΧΙ» και  θα εμπνεύσουν τον ελληνικό λαό, οδηγώντας τον στη σωτηρία. Γι’αυτό δε το «ΟΧΙ» απαιτείται η κατάλληλη προετοιμασία τού ελληνικού λαού. Προς το παρόν οι ηγεσίες μας σε Ελλάδα και Κύπρο διαρκώς καλλιεργούν το αίσθημα υποταγής τού Ελληνικού λαού, ισχυριζόμενοι, ότι, εάν έλεγαν ή εάν πουν «ΟΧΙ» θα καταστραφούμε. Πλην όμως, ιστορία δεν γράφεται με τα «ΝΑΙ», αλλά με τα «ΟΧΙ», και σε όλες τις προαναφερθείσες περιπτώσεις τα «ΟΧΙ» οδήγησαν στη σωτηρία τού ελληνισμού. Σήμερα, τα «ΝΑΙ» οδηγούν στην ολοκληρωτική καταστροφή τού ελληνισμού, ώστε η μικρασιατική καταστροφή να φαντάζει μηδαμινή μπροστά στην καταστροφή, η οποία επέρχεται. Αρκεί να θυμηθούμε όσους σκοπίμως κινδυνολογούσαν το 2004 για το ενδεχόμενο καταψήφισης τού «Σχεδίου Ανάν». Ωστόσο, ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος με το «ΟΧΙ» του και την πολιτική του για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τής Κύπρου δημιούργησε συνθήκες ευημερίας και επιβίωσης τού κυπριακού ελληνισμού, αλλά και έδωσε μάθημα και μήνυμα αντίστασης ενός μικρού κράτους στις αφόρητες πιέσεις τών ισχυρών της γης. Αυτές τις συνθήκες αναιρούν, δυστυχώς, οι διάδοχοί του με τα αλλεπάλληλα «ΝΑΙ» στην πολιτική τής υποδούλωσης.
    Ειδικώς, ως προς το «ΟΧΙ» τής 28ης Οκτωβρίου 1940 οι συμβολισμοί και τα μηνύματά του είναι επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε για τούς ακόλουθους λόγους:
    1940-7
    1) Ένας δικτάτορας, όπως ο Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος συγγένευε ιδεολογικά με ολοκληρωτικά καθεστώτα εκείνης τής περιόδου, αλλά και εθεωρείτο «φιλογερμανός», προέταξε την αγάπη του για την πατρίδα έναντι τών φερομένων, ως ομοϊδεατών του, αρνούμενος να παραδώσει τη χώρα στη φασιστική Ιταλία. Το ίδιο έπραξαν και οι ιδεολογικοί και πολιτικοί αντίπαλοί του, τούς οποίους το «καθεστώς Μεταξά» είχε καταδιώξει απηνώς και είχε φυλακίσει. Ηγετικά και ιδρυτικά στελέχη του Κ.Κ.Ε., όπως ο Νίκος Ζαχαριάδης και ο Ιωάννης Κορδάτος, στελέχη του «βενιζελικού στρατοπέδου», καθώς και άλλα κεντροδεξιά στελέχη, όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, άπαντες φυλακισμένοι από το «καθεστώς Μεταξά», ζήτησαν την απελευθέρωσή τους, προκειμένου να πολεμήσουν τον κοινό εχθρό. Ο δε Ζαχαριάδης είχε απευθύνει από τη φυλακή «ανοιχτό γράμμα» προς τους Έλληνες, με το οποίο τους καλούσε να πολεμήσουν εναντίον του εισβολέα («Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι Έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη» – Ο Ζαχαριάδης, ωστόσο, στη συνέχεια, υπό την απαράδεκτη κατακραυγή και την πίεση «συντρόφων» του, συνέγραψε και άλλες δύο «απολογητικές» επιστολές, χωρίς όμως να αναιρείται, κατά την άποψή μου, η ουσία και η αξία τής πρώτης αυθόρμητης επιστολής του, η οποία αποτελούσε προσωπική υπέρβαση τού Ν. Ζαχαριάδη). Πόσοι άραγε από τούς σημερινούς πολιτικούς ηγέτες είναι έτοιμοι να παραμερίσουν τις κομματικές επιδιώξεις τους, τις προσωπικές φιλοδοξίες τους και τις ιδεολογικές πεποιθήσεις και αγκυλώσεις τους, προκειμένου να συγκροτήσουν ένα εθνικό – παλλαϊκό μέτωπο ενάντια στους σημερινούς εχθρούς τής χώρας μας και τής κοινωνίας μας (εσωτερικούς και εξωτερικούς); Οι τότε ηγέτες έκαναν τις προσωπικές υπερβάσεις τους, εμπνέοντας τον ελληνικό λαό και οδηγώντας τον στο έπος τού 1940. Οι σημερινοί;
    1940-8
    2) Η διαφύλαξη τής εθνικής αξιοπρέπειας και ο αγώνας για ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία, με κάθε τίμημα, αποτελούν τη μόνη οδό σωτηρίας για ένα λαό και ένα έθνος. Σε αντίθετη περίπτωση, η εθνική αφομοίωση είναι δεδομένη.
    3) Όταν υπάρχει ικανή ηγεσία (πολιτική, πνευματική και στρατιωτική) και εθνική ενότητα, το έθνος μας και ο λαός μας επιβιώνουν και μεγαλουργούν.
    1940-9
    Όλοι αυτοί οι ιδεολογικά και προσωπικά ακόμη πολέμιοι μεταξύ τους προέταξαν τη σωτηρία τής πατρίδας, παραμερίζοντας, έστω και προσωρινά, τις ιδεολογικές και προσωπικές διαφορές τους, προκειμένου να αντισταθούν στον κοινό εχθρό. Από αυτήν την ενότητα προέκυψε το έπος του 1940 και στη συνέχεια τής εθνικής αντίστασης. Ο αγώνας ήταν παλλαϊκός – πανεθνικός. Οι μεγάλες καταστροφές επήλθαν μόνο, όταν αυτή η ενότητα διερράγη και προέκυψαν οι διάφοροι εθνικοί διχασμοί και εμφύλιοι πόλεμοι, με τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες απώλειες.
    Τόσο η απαξίωση από «δεξιούς κύκλους» τής συνεισφοράς τών αριστερών πολιτών στην εθνική αντίσταση ή ακόμη και ο συλλήβδην χαρακτηρισμός τους, ως προδοτών και ανθέλληνων, όσο και η προσπάθεια «αριστερών κύκλων» να ταυτίσουν την εθνική αντίσταση αποκλειστικώς με τούς αγώνες αριστερών πολιτών, συνιστούν στο σύνολό τους παραποίηση τής ιστορικής αλήθειας, η οποία καλλιεργεί τον ιδεολογικό φανατισμό και το αδελφικό μίσος, οδηγώντας τελικώς στον εθνικό διχασμό και στον κοινωνικό κατακερματισμό.
    1940-10
    Το αληθές είναι, ότι στην αντίσταση προσέτρεξαν Έλληνες πολίτες όλων τών ιδεολογικών αποχρώσεων και ότι προδοτική συμπεριφορά επέδειξαν πολίτες από όλους τούς ιδεολογικούς χώρους. Το αληθές, επίσης, είναι, ότι  το Κ.Κ.Ε., λόγω τού γεγονότος, ότι ευρισκόταν επί σειρά ετών στην παρανομία και είχε επαναστατικές αντιλήψεις, οι οποίες στη δεδομένη τότε χρονική στιγμή εξέφραζαν τον ελληνικό λαό, ο οποίος ήθελε να αποτινάξει το ζυγό τών εισβολέων, είχε, αντικειμενικώς, μεγαλύτερη ευχέρεια στην οργάνωση και διεύθυνση αντιστασιακού – εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Υπήρχε, δηλαδή, ήδη μία στοιχειώδης οργάνωση, η οποία στη συνέχεια γιγαντώθηκε. Γι’αυτόν το λόγο στις τάξεις του ΕΛΑΣ είχαν προσχωρήσει πολίτες διαφόρων ιδεολογικών αντιλήψεων και όχι μόνο κομμουνιστές. Είναι ενδεικτικό το γεγονός, ότι ακόμη και ο αρχιστράτηγος τού Ε.Λ.Α.Σ., Στέφανος Σαράφης, προερχόταν από τον πυρήνα τής βενιζελικής παράταξης, η οποία ήταν άκρως αντικομμουνιστική, θεσπίζοντας και το περίφημο «ιδιώνυμο» – Ν. 4229/1929). Υπήρχαν δε και άλλες αντιστασιακές οργανώσεις, όπως ο ΕΔΕΣ, με μικρότερη όμως αριθμητική δύναμη. Όταν, μάλιστα, υπήρξε συνεργασία αυτών τών αντιστασιακών οργανώσεων, τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Τρανή απόδειξη αποτελεί η περίπτωση τής ανατίναξης τής γέφυρας του Γοργοπόταμου.
    Αντί, λοιπόν, άπαντες να σταθούν στα παραπάνω διδάγματα και μηνύματα τής 28ης Οκτωβρίου και τής εθνικής αντίστασης, υπάρχουν ορισμένοι (πολιτικοί, δημοσιογράφοι και καθηγητές), οι οποίοι, είτε λόγω άγνοιας, είτε λόγω μικροψυχίας, είτε λόγω ιδεολογικού φανατισμού και ιδεολογικών παρωπίδων, είτε λόγω «κομματικού πατριωτισμού», είτε για άλλους ανομολόγητους σκοπούς, παραποιούν την ιστορική αλήθεια και επιδιώκουν να τονίζουν ό,τι διχάζει και διαιρεί τον ελληνικό λαό και όχι ό,τι τον ενώνει. Άλλοι αμφισβητούν τούς αγώνες τών Ελλήνων πολιτών με αριστερή ιδεολογία και άλλοι ισχυρίζονται, ότι δεν είπε το «ΟΧΙ» ο Ιωάννης Μεταξάς ή ότι, ναι μεν το είπε, αλλά είχε αλλότρια κίνητρα και όχι την αγάπη για την πατρίδα του.
    1940-13Σ’ό,τι δε αφορά στο «ΟΧΙ» τού Ιωάννη Μεταξά, οι Μανώλης ΓλέζοςΓρηγόρης ΦαράκοςΜίκης ΘεοδωράκηςΠαναγιώτης Κανελλόπουλος και πλείστοι άλλοι ιδεολογικοί αντίπαλοι και ορκισμένοι εχθροί τού Ιωάννη Μεταξά αναγνώρισαν το ρόλο του στο έπος τού 1940. Υπενθυμίζω δε, ότι ο Ιωάννης Μεταξάς, όχι μόνο είπε το «ΟΧΙ» στους Ιταλούς φασίστες, αλλά και είχε εγκαίρως προετοιμάσει το λαό και τη χώρα, τόσο ψυχολογικά, όσο και στρατιωτικά, γι’αυτό το «ΟΧΙ». Αντιθέτως, οι σημερινοί «ηγέτες» τής χώρας, αλλά και οι «ηγέτες» τών τελευταίων δεκαετιών «προετοίμαζαν» το λαό μας για να αποδεχθεί στη συνέχεια το μεγάλο «ΝΑΙ» στην υποδούλωση τών μνημονίων. Γι’αυτόν, εξάλλου, το λόγο ο Γ. Παπανδρέου δεν δίστασε να εκφωνήσει το μεγάλο «ΝΑΙ» στην υποδούλωση τής χώρας μας, με δημόσιο διάγγελμά του, μέρα μεσημέρι, από το όμορφο Καστελόριζο, χωρίς να ανοίξει καν το παραμικρό ρουθούνι, χωρίς να υπάρξει η παραμικρή συντεταγμένη αντίδραση τού λαού μας σ’αυτήν την επαίσχυντη πράξη του Γ. Παπανδρέου, αλλά και όσων τον διαδέχθηκαν. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι όλοι μας αναρωτιόμαστε για ποίο λόγο δεν αντιδρά ο λαός μας, καίτοι υφίσταται τα πάνδεινα. Δεν αντιδρά, διότι απλούστατα, το μεν επί σειρά ετών τον «ευνούχισαν» και συνεχίζουν να τον «ευνουχίζουν» πνευματικά και ηθικά, το δε υπάρχει, μέχρι στιγμής, έλλειψη πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας ικανής να τον εμπνεύσει και να τού αφυπνίσει το ένστικτο τής αυτοσυντήρησης και τη διάθεση αντίστασης και αγωνιστικότητας. Αντιθέτως, μέχρι σήμερα, διαπιστώνουμε, ότι οι ηγεσίες τών περισσοτέρων κομμάτων συνεχίζουν να διχάζουν τον ελληνικό λαό, καλλιεργώντας εμφυλιοπολεμικά συνθήματα, καθώς επίσης τον ιδεολογικό φανατισμό, το ταξικό και ιδεολογικό μίσος. Ακόμη και όταν, μέσω τού κομματικά ανεξάρτητου κινήματος «των αγανακτισμένων πολιτών» υπήρξε η πρώτη παλλαϊκή αντίδραση στην υποδούλωση τής χώρας και στην πολιτική τών μνημονίων, όχι μόνο δεν υπήρξε η παραμικρή ενεργή στήριξη από δήθεν «αντιστασιακά» – «αντιμνημονιακά» κόμματα τής αντιπολίτευσης, αλλά αντιθέτως κάποια από αυτά τα κόμματα πολέμησαν το κίνημα «των αγανακτισμένων πολιτών»  στα πλαίσια τής λογικής τού «ό,τι δεν ελέγχουμε, το πολεμούμε και το καταστρέφουμε». Μέχρι και χωριστές συγκεντρώσεις διοργανώνουν, προκειμένου να τονίζουν τη διαφοροποίησή τους έναντι τού υπόλοιπου ελληνικού λαού, που αποτελεί και τη συντριπτική πλειοψηφία. Προφανώς αναφέρομαι στις ηγεσίες αυτών τών κομμάτων και όχι στους απλούς υποστηρικτές τους, οι οποίοι, κατά κανόνα έχουν αγαθές προθέσεις και αγωνιστικό πνεύμα, αλλά διαρκώς και διαχρονικώς προδίδονται από τις ηγεσίες τους. Οι όποιες ελάχιστες εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
    1940-14Πρέπει, λοιπόν, να είμαστε δίκαιοι και αντικειμενικοί έναντι τού Ιωάννη Μεταξά, αλλά και κάθε ιστορικού προσώπου, μεμφόμενοι και καταδικάζοντας μεν τις αντιδημοκρατικές μεθόδους του και τις διώξεις του σε βάρος αντιφρονούντων,οι οποίες αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή, αλλά και αναγνωρίζοντας τη συμβολή του στο έπος τού 1940 στα βουνά τής Ηπείρου και στην περίφημη «Γραμμή Μεταξά». Αυτή τη συμβολή του, η οποία θα έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τούς σημερινούς πολιτικούς ηγέτες και ηγετίσκους, αναγνώρισαν ακόμη και όσοι υπέφεραν τα πάνδεινα εξαιτίας του Ιωάννη Μεταξά. Όταν το πράττουν οι ίδιοι οι παθόντες και σύγχρονοι με τα τότε γεγονότα, είναι παράδοξο να μην το πράττουν όσοι δεν έζησαν καν τα γεγονότα εκείνης τής περιόδου και οι οποίοι συστηματικά παραποιούν σήμερα την ιστορική πραγματικότητα. Ο Μεταξάς είπε τότε το μεγάλο «ΟΧΙ» και ενέπνευσε έναν ολόκληρο λαό, σε αντίθεση με τούς σημερινούς πολιτικούς ηγέτες τής χώρας μας, οι οποίοι λένε διαρκώς «ΝΑΙ», χωρίς να αντιδρούν δυναμικά σ’αυτά τα «ΝΑΙ» όσοι κατηγορούν τον Μεταξά. Εάν ο Μεταξάς τα ξημερώματα τής 28ης Οκτωβρίου 1940 είχε αποδεχθεί το αίτημα τής Ιταλίας, ο ιταλικός στρατός θα είχε ήδη φθάσει το πρωϊ στη Θεσσαλία, Εάν,  επίσης, ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος δεν είχε πει το μεγάλο «ΟΧΙ» στο περίφημο «Σχέδιο Ανάν», το πλέον πιθανό ήταν ο κυπριακός λαός να είχε πει το «ΝΑΙ» σ’αυτό το ολέθριο σχέδιο, το οποίο θα είχε τις καταστροφικές συνέπειες τού αντίστοιχου «ΝΑΙ» τής σημερινής κυπριακής ηγεσίας.
    1940-15Όσοι δε υποκριτικά και μικρόψυχα κατηγορούν τον Ιωάννη Μεταξά ακόμη και για το «ΟΧΙ», που είπε στον Ιταλό πρέσβη (φαντασθείτε να είχε πει το «ΝΑΙ»), είναι οι ίδιοι, οι οποίοι αποσιωπούν το ρόλο τού Στάλιν πριν ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά και μετά από αυτόν, α) όταν βασάνιζε και εξολόθρευε τούς πολιτικούς αντιπάλους του και ολόκληρες εθνικές μειονότητες εντός τής Σοβιετικής Ενώσεως (ακόμη και τούς Έλληνες τού Πόντου, οι οποίοι είχαν καταφύγει στη Σοβιετική Ένωση), β) όταν επιτίθετο κατά τής αδύναμης Φινλανδίας (ο όρος «φινλανδοποίηση» προέρχεται από τη δορυφοριοποίηση τής Φινλανδίας από τη Σοβιετική Ένωση τού Στάλιν), γ) όταν συμμαχούσε με τον Χίτλερ στο διαμελισμό τής Πολωνίας και υπέγραφε μαζί του σύμφωνο μη επιθέσεως (βλ. σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ), δ) όταν διέτασσε τη μαζική εκτέλεση και ενταφιασμό χιλιάδων Πολωνών στρατιωτικών και αντιφρονούντων στο δάσος τού Κατύν (έχει ζητηθεί επισήμως συγγνώμη στην Πολωνία από τη ρωσική κυβέρνηση), ε) όταν με περισσό κυνισμό μοίραζε, με τούς άλλους ηγέτες τής Δύσης, τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής (π.χ. συμφωνία Γιάλτας) και στ) όταν πρόδιδε και εγκατέλειπε στην τύχη τους τούς Έλληνες κομμουνιστές, συμπεριλαμβανομένου τού Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος είχε τραγικό τέλος (προδόθηκε από τούς ίδιους τούς «συντρόφους» του, οι οποίοι τον άφησαν στο έλεος τών ιδεολογικών αντιπάλων του). Οι ίδιοι, επίσης, είναι αυτοί, οι οποίοι αποσιωπούν την αιματηρή επέμβαση τής Σοβιετικής Ένωσης  στην Τσεχοσλοβακία και στο Αφγανιστάν. Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Για ποίο λόγο άραγε; Εάν ο Χίτλερ δεν έκανε το λάθος να επιτεθεί στην τότε σύμμαχό του Σοβιετική Ένωση, παραβιάζοντας τη συμφωνία του με τον Στάλιν, και εάν δεν συμπεριφερόταν στους Σλάβους, ως υπανθρώπους, τώρα δεν θα γινόταν λόγος για «μεγάλο πατριωτικό πόλεμο» και για αντιφασιστικό πόλεμο τής Σοβιετικής Ένωσης. Έχει ενδιαφέρον δε το πως δικαιολογείται και εξωραϊζεται από το σοβιετικό καθεστώς η συμμαχία τού Στάλιν με τον Χίτλερ, διά τής υπογραφής τού συμφώνου Μολότωφ – Ρίμπεντροπ (βλ. «Παγκόσμια Ιστορία» τής Ακαδημίας Επιστημών Ε.Σ.Σ.Δ., τόμοι Θ1-Θ2, σελ. 721, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ») και πώς αποσιωπώνται οι εισβολές στη Φινλανδία, στην Πολωνία, στην Τσεχοσλοβακία και στο Αφγανιστάν. Εάν ο Ιωάννης Μεταξάς υπέγραφε αντίστοιχο σύμφωνο με τους Γερμανούς και τούς Ιταλούς οι ίδιοι «αριστεροί κύκλοι», οι οποίοι αποσιωπούν το σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ και το έγκλημα στο Κατύν, θα χαρακτήριζαν τον Ιωάννη Μεταξά, ως προδότη, κλπ.
    Σε κάθε περίπτωση, ένας ιδεολόγος κομμουνιστής, ο οποίος σέβεται τον εαυτό του και την ιδεολογία του, δεν επιχαίρει για τα παραπάνω γεγονότα και τα καταδικάζει, ως αντίθετα προς την ιδεολογία, την οποία πρεσβεύει. Επίσης, δεν ταυτίζει τον κομμουνισμό με τον σταλινισμό, ο οποίος είναι συνώνυμος τού ολοκληρωτισμού. Προσωπικά δεν συγχέω τον κομμουνισμό με τον σταλινισμό και με άλλες ιστορικές περιόδους τής Σοβιετικής Ένωσης, όπως δεν είναι ορθό να συνδέει κανείς τον χριστιανισμό με τα εγκλήματα, που έγιναν στο όνομα τού Χριστού. Δεν φταίει ο κομμουνισμός, ως ιδεολογία, και ο χριστιανισμός, ως θρησκεία, για όσους εμπράκτως εγκλημάτησαν στο όνομα τού κομμουνισμού και τού χριστιανισμού, παρερμηνεύοντας την ουσία τους. Όλα αυτά, λοιπόν, οδήγησαν στο παρελθόν σε αλλεπάλληλες διασπάσεις στις τάξεις τού Κ.Κ.Ε., με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το Κ.Κ.Ε. εσωτερικού και άλλα αριστερά κόμματα, από αριστερούς – κομμουνιστές, οι οποίοι δεν αποδέχονταν αυτές τις ολοκληρωτικές τακτικές ηγετών τής Ε.Σ.Σ.Δ. και τής ηγεσίας τού Κ.Κ.Ε. και δεν ήθελαν να ταυτίζονται με αυτές.
    Σε κάθε περίπτωση, παραθέτω τα όσα ο ίδιος ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος είπε για τον Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος τον είχε φυλακίσει:
    1940-16«Πρέπει να είμεθα, χωρίς άλλο, ευγνώμονες εις τον Ιωάννην Μεταξά, διότι είπε, ολομόναχος, εις το σκοτάδι της νυκτός, το μέγα «ΟΧΙ». Λέγουν όσοι αντικρύζουν με εμπάθειαν αυτά τα ανάγλυφα γεγονότα της Ιστορίας, ότι το «ΟΧΙ» δεν το είπε ο Μεταξάς, ότι το είπεν ο Ελληνικός Λαός. Ναι, το είπεν ο Ελληνικός Λαός, αλλά αφού το είχε ειπεί ο Μεταξάς! Ο ατυχής και συμπαθής Emanuelle Grazzi, εκτελών εντολήν που δεν του άρεσε καθόλου, εξύπνησε, την 3ην πρωινήν, τον Μεταξά και όχι τον Ελληνικόν Λαόν. Εάν έλεγεν ο Μεταξάς ΝΑΙ, πώς θα έλεγεν ΟΧΙ ο Ελληνικός Λαός, που θα εξυπνούσε αργότερα; Θα το έλεγε βέβαια μέσα του και θα το εξεδήλωνε και έμπρακτα, όταν θα οργάνωνε μυστικά την αντίστασή του, αλλά η Αλβανική Εποποιία δεν θα εγράφετο ποτέ. Ας είμεθα, λοιπόν, τίμιοι απέναντι της ιστορίας. Το μέγα ΟΧΙ είναι πράξις του Ιωάννου Μεταξά». 
    Και εάν η άποψη του Π. Κανελλόπουλου δεν αρκεί σε κάποιους, ακούστε και διαβάστε τις απόψεις του αειμνήστου Γρηγόριου Φαράκου, ο οποίος διατέλεσε γενικός γραμματέας τού Κ.Κ.Ε., αλλά και τών δύο ζωντανών ακόμη συμβόλων τής αντίστασης, ήτοι τών Μίκη Θεοδωράκη και Μανώλη Γλέζου:


    1940-17Μανώλης Γλέζος: «Στις 15 Αυγούστου του 1940 χτύπησαν το αντιτορπιλικό Έλλη. Με αυτό τον τρόπο όμως εξόργισαν τον ελληνικό λαό για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι ότι το ιταλικό υποβρύχιο χτύπησε το καμάρι του. Το μοναδικό αντιτορπιλικό. Ο δεύτερος ότι τον προσέβαλαν, καθώς η ημέρα που έγινε η επίθεση ήταν χριστιανική πανήγυρις. Και ο τρίτος το γεγονός ότι δύο τορπίλες πήγαν στην προκυμαία και σκότωσαν προσκυνητές. Ο ελληνικός λαός μπορεί να είναι αγαθός, αλλά δεν ανέχεται τη δολιότητα. Ο Μεταξάς το κατάλαβε και αναγκάστηκε να πει το ‘ΟΧΙ’» (Πηγη: http://cacofonix-cacofonix.blogspot.gr/2012/10/blog-post_28.html)
    Για όλους τούς παραπάνω λόγους αποτελεί βαθύτατη πεποίθησή μου, ότι η παραποίηση τής ιστορικής αλήθειας αποτελεί έγκλημα σε βάρος τής Ελλάδας, αλλά και σε βάρος τής ανθρωπότητας. Πρέπει να είμαστε δίκαιοι και αντικειμενικοί έναντι τών γεγονότων και τών ιστορικών προσώπων, που πρέπει να κρίνονται με τα δεδομένα της εποχής, που έλαβαν χώρα αυτά τα γεγονότα και έδρασαν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Δεν πρέπει να τα κρίνουμε και να παρουσιάζουμε τα γεγονότα, ιδωμένα από τούς παραμορφωτικούς κομματικούς και ιδεολογικούς φακούς ενός εκάστου. Ούτως ή άλλως, πρέπει να μελετούμε την ιστορία και μάλιστα από τις πηγές, προβαίνοντας σε διαρκείς διασταυρώσεις και διαβάζοντας όλες τις απόψεις, τις οποίες δεν πρέπει να μηδενίζουμε και να δαιμονοποιούμε πριν τις διαβάσουμε ή τις ακούσουμε. Είναι γνωστές, εξάλλου, οι σοφές ρήσεις «Άκουσον μεν, πάταξον δε», «μηδενί δίκην δικάσης, πριν αμφοίν μύθον ακούσης» και «audiatur et altera pars», οι οποίες διαπνέουν ακόμη και το δικαϊκό μας σύστημα. Ως αντικειμενικοί, λοιπόν, κριτές τής ιστορίας πρέπει να ακούμε και να διαβάζουμε όλες τις απόψεις, να μελετούμε την ιστορία από τις πηγές και να προβαίνουμε σε διαρκείς διασταυρώσεις, ώστε να οδηγούμαστε, στο μέτρο τού δυνατού, στην ιστορική αλήθεια και στην ορθή ερμηνεία τών γεγονότων. Πόσοι αλήθεια το κάνουν αυτό και πόσοι προτρέπουν το λαό να το κάνει; Εάν το κάναμε, δεν θα ήμασταν επιρρεπείς στις διχαστικές πολιτικές και δεν θα εμπλεκόμασταν σε εμφυλίους πολέμους, ικανοποιώντας τους εχθρούς του λαού μας και τής κοινωνίας μας. Δυστυχώς, δεν μελετούμε την ιστορία μας και δεν την γνωρίζουμε, με αποτέλεσμα αυτή να μας εκδικείται. Λαός, που δεν διδάσκεται από τα λάθη και τις καταστροφές του είναι καταδικασμένος να τα επαναλάβει και να βιώσει τις ίδιες καταστάσεις. Λαός, επίσης, που δεν γνωρίζει ή περιφρονεί την ιστορία του είναι καταδικασμένος στον αφανισμό και στην ιστορική λήθη.
    Σ’ό,τι αφορά όσους χρήζουν εαυτούς, ως αντιφασίστες, θέτοντας αυθαίρετες διαχωριστικές γραμμές και χαρακτηρίζοντας τους υπόλοιπους, ως φασίστες, επισημαίνω τα ακόλουθα:
    1940-18Δεν υπάρχει τίποτε πιο φασιστικό από το να βάζεις ταμπέλες στους άλλους και να τους διαχωρίζεις σε καλούς και κακούς. Ο δε φασισμός, πριν από ιδεολογία, είναι νοοτροπία. Όλοι μας κρύβουμε έναν μικρό ή μεγάλο φασίστα μέσα μας, έναν κακό εαυτό. Όλοι μας είμαστε ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο. Το ίδιο ισχύει και με τούς λαούς. Τρανή απόδειξη αποτελεί και ο ελληνικός λαός, ο οποίος μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα εμφάνισε δύο αντίθετα πρόσωπα. Το ένα πρόσωπο, το καλό, ήταν αυτό τής εποποιίας τού 1940 και τής εθνικής αντίστασης και το άλλο πρόσωπο, το κακό, ήταν αυτό τού εμφύλιου σπαραγμού και τής αλληλοεξόντωσης. Πρέπει, λοιπόν, να δίνουμε έναν καθημερινό αγώνα με τον κακό εαυτό μας, με τον μικρό ή μεγάλο φασίστα, που όλοι μας κρύβουμε μέσα μας. Ενώ τη φασιστική ιδεολογία εκπροσωπούν επισήμως συγκεκριμένοι κομματικοί σχηματισμοί στην Ελλάδα και διεθνώς, ωστόσο, άτομα με φασιστική νοοτροπία βρίσκει κανείς σε όλα τα κόμματα, ακόμη και στα αυτοαποκαλούμενα, ως «αντιφασιστικά». Ενώ, επίσης, άλλοι εκπροσωπούν επισήμως τη φασιστική ιδεολογία, άλλοι την υλοποιούν στην πράξη, με συγκεκριμένες πολιτικές και συμπεριφορές (κατά το κοινώς λεγόμενο «άλλος έχει τ’όνομα και άλλος έχει τη χάρη»). Σε επίρρωση τών προαναφερθέντων, το μεν υπενθυμίζω, ότι ο ιδρυτής τής ιδεολογίας του Φασισμού, ήταν ο πρώην αριστερός – σοσιαλιστής, Μπενίτο Μουσολίνι, τον οποίο, ο επίσης αριστερός (αναρχοσοσιαλιστής) πατέρας του τον είχε ονομάσει Μπενίτο, προς τιμήν του μεξικανού επαναστάτη Μπενίτο Χουάρεζ, το δε σάς προτρέπω να παρακολουθήσετε κινηματογραφικές ταινίες, που στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα, όπως «Το Κύμα», «Το Πείραμα», «Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας» και «Η Ιστορία ενός Στρατιώτη», καθώς και το ντοκιμαντέρ με το πείραμα τής αμερικανίδας εκπαιδευτικού Τζέϊν Έλιοτ.
    Πέραν τού προσωπικού – εσωτερικού αγώνα, τον οποίο οφείλουμε να δίνουμε καθημερινά, οφείλουμε και να καταδικάζουμε πολιτικά όσους καλλιεργούν τον εθνομηδενισμό, τη διχόνοια και την υποταγή στους σύγχρονους κατακτητές τής χώρας, στους οποίους, μάλιστα, εκδηλώνουν και την ευγνωμοσύνη τους.
    Σε κάθε περίπτωση, σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη να δημιουργηθεί ένα νέο κίνημα αντίστασης, προσαρμοσμένο στα σημερινά δεδομένα, το οποίο θα αφυπνίσει συνειδήσεις, θα μεταβάλει νοοτροπίες, θα εμπνεύσει αγωνιστικότητα και θα καλλιεργήσει την εθνική και κοινωνική ενότητα και αλληλεγγύη. Μόνο με αυτόν τον τρόπο υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Σ’ό,τι δε αφορά στα αίτια τής σημερινής υποδούλωσης και κακοδαιμονίας μας, καθώς και στους τρόπους και στις προϋποθέσεις συγκρότησης ενός νέου αντιστασιακού μετώπου ή μετώπου αναγέννησης τής Ελλάδας και σωτηρίας τού ελληνικού λαού, παραπέμπω σε απόψεις – προτάσεις μου, οι οποίες είχαν δημοσιοποιηθεί τον Ιούλιο τού 2012 (διαβάστε εδώ).
    Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η σημερινή πολιτική ηγεσία τής χώρας, η οποία έχει αλυσοδέσει χειροπόδαρα τον ελληνικό λαό και έχει υποθηκεύσει το μέλλον τής Ελλάδας και τού ελληνισμού, γνωρίζει τις ιστορικές και διαχρονικές ευθύνες της, όπως, επίσης, γνωρίζει, ότι έχει αποξενωθεί ολοκληρωτικά από το λαό. Τον φοβούνται, διότι τον έχουν προδώσει και κακομεταχειριστεί. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι «δημόσιες» εμφανίσεις τών κυβερνητικών – «μνημονιακών» στελεχών έχουν περιορισθεί και ο εορτασμός τών εθνικών επετείων συνοδεύεται από δρακόντια αστυνομικά μέτρα και προστατευτικά κιγκλιδώματα, θυμίζοντας ημέρες κατοχής. Οι παρελάσεις έχουν μετατραπεί σε ιδιωτικές εκδηλώσεις αυτών τών στελεχών. Ηγεσία, η οποία φοβάται το λαό και δεν ενδιαφέρεται για τις τύχες του, δεν πρόκειται να μακροημερεύσει. Πλην όμως, τίποτε δεν κερδίζεται χωρίς αγώνες και θυσίες. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Σε κάθε περίπτωση, το πρώτο και στοιχειώδες, το οποίο οφείλαμε και οφείλουμε να πράττουμε, ως δημοκρατικοί πολίτες, είναι, το μεν να τιμωρούμε με την ψήφο μας (διατηρούμε ακόμη αυτό το δικαίωμα) όσους μας κοροϊδεύουν και μας καταστρέφουν, το δε να πιέζουμε την εκάστοτε εξουσία να τηρεί τις προεκλογικές υποσχέσεις της και το Σύνταγμα τής χώρας. Ούτε αυτό το στοιχειώδες δεν έχουμε κάνει ακόμη όλα αυτά τα χρόνια.
    Το σήμερα από τους εορτασμούς της εθνικής επετείου
    1940-21
    Έφιπποι Ιταλοί στρατιώτες επιτίθενται σε Έλληνες πολίτες κατά τον εορτασμό τής εθνικής επετείου τής 25ης Μαρτίου το έτος 1942

    ΠΗΓΗhttps://enotitasaronikou.wordpress.com

    diktiodelta.

    0 σχόλια:

    Δημοσίευση σχολίου

    Item Reviewed: ΠΗΓΗ:enotitasaronikou- ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΗΣ 28ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ. ΟΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΙ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ. ΤΑ «ΟΧΙ», ΤΑ «ΝΑΙ» ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ (ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΛΟΥΡΑ) Rating: 5 Reviewed By: filoilaikisenotitas
    Scroll to Top